PKN
Welkom op de website van de Protestantse Gemeente 'De Graankorrel'
  Home Gastenboek   Over ons Contact Bloemengroet Overdenking   Meer overdenkingen In memoriam   Kerkdiensten Agendapagina Kerkblad KSSK Kerkenraad   Diaconie   Collecten Spaaractie Zending Geldzaken Privacyverklaring   ANBI   Historie Kerkgebouw Verhuur Protestants pionieren De Dillewijn
 
Verwachten Verwachten
Advent 2013 
Wachten is een kunst die we tegenwoordig nog maar matig verstaan. Klaar terwijl u wacht is het devies van onze maatschappij. We leven immers in een instant-cultuur. Supermarkten liggen vol met snel-klaar-producten. Hup, in de oven of in de magnetron, of alleen maar kokend water erbij, even roeren, en klaar is Kees.
Jammer alleen dat zo’n Cup-a-Soup toch niet helemaal smaakt zoals de soep die vroeger uren stond te trekken op een petroleumstel. Op zulke ouderwetse soep moest je wel urenlang wachten, maar het geduld werd ruimschoots beloond. Zelfs al ruim vóórdat de soep klaar was: heel het huis begon er heerlijk naar te geuren. Een geur die je vervulde van verlangen en verwachting. Nog vóór de soep getrokken was, beleefde je er al plezier aan.
En ook dat is nog niet alles: van het trekken van de soep krijgt een mens zelf óók trek. Anders gezegd: wachten met verwachting is niet zomaar tijd voorbij laten gaan, maar het dóet iets met jezelf. Zulk wachten brengt vreugde, nog vóór het resultaat is bereikt. Dat alles mis je dus bij de instant-cultuur van Cup-a-Soup.
Wachten is een kunst die geleerd moet worden. Ze staat niet hoog aangeschreven in onze direct-klaar-cultuur. Daar geldt als eerste gebod immers: hoe eerder hoe liever. Wachten heeft bij ons vaak een negatieve bijklank.
Zo tegen het einde van het jaar keert het woord verwachting weer voor een paar weken terug in onze taal. Sinterklaas gaat ons daarbij vóór in de Advent: vol verwachting klopt ons hart. Maar kun je eigenlijk nog wel verwachten, als je de kunst van het wachten verleerd bent, en van afwachten alleen maar gestrest raakt?
Verwachten is een echt Adventswoord. Aan Advent beleef ik minstens zo veel als aan Kerst. Zelfs méér dan de kerstboom bij Kerst horen voor mij de kale, winterse bomen buiten bij Advent. Ze zijn me lief, die bomen die hun kale takken uitstrekken onder de grauwe hemel. Hun bladeren, in het voorjaar zo vol belofte, zijn afgevallen. Zoveel wat een mens hoopte, bleef onvervuld ... Zoveel wat een belofte in zich droeg, ging teloor ...
En toch, wie weet … Die kale bomen in de winter weten in elk geval te wachten. Soms kan een mens alleen maar wachten En soms wordt dat wachten zomaar even tot vérwachten.
Het is alsof ze staan te bidden, die winterse bomen. Hun kale takken omhoog geheven. God, zie ons aan. Zie ons staan. Ontferm U over ons …
Een oud beeld voor de geloofsgemeenschap is dat van wachters op de muren van de stad. De stad is belegerd. Komt er al redding dagen? De wachters turen, en wachten, en hopen. Wachter, wat is er van de nacht? Daagt er al iets in het Oosten?
Veel mensen zijn gaan slapen. Het wachten duurde hun te lang. Het geloof, ooit meegekregen, zit ergens diep weggestopt, onder in hun koffer met levensbagage. Ze zijn het wachten moe. Wat heeft het nog voor zin? Geloven is voor veel mensen zoiets geworden als zitten wachten op een station aan een opgeheven spoorlijn. Nooit zal er meer een trein aankomen over de roestige rails.
Of is het omgekeerd, en roesten de rails waar niet meer wordt verwacht? Zoals omgekeerd juist onze verwachting de plek wordt om God te ontmoeten?
Niet dat ons wachten God doet komen. De Komende is vrij om te komen en te verschijnen, wanneer en waar Hij/Zij wil.
Maar het wachten doet wél iets met de wachters. Wachten maakt open en ontvankelijk, als het tot vérwachten wordt. Dan gaat er bij ons een deur open die anders gesloten blijft. De deur van ontmoeten, ontdekken, ervaren hoe, waar, en wanneer God zich openbaart.
Advent is wachten. Soms: vol verwachting aftellen. Nog zoveel nachtjes, dan is het Kerst. Maar vaker: taai volhouden, volharden, wachten. Zoals die kale bomen in de winter.
Voor mij wordt wachten steeds meer een soort grondwoord van het geloof. En geloven een wachtwoord. Geen doos vol zekerheden, maar een wachtwoord voor vertrouwen.
Vertrouwen dat de werkelijkheid van het dorre, afgevallen blad niet het laatste is. Vertrouwen dat de kale boom in de winter niet beschaamd zal worden in zijn wachten op het voorjaar. En wie goed kijkt ziet soms de knoppen al zitten.
Op de eerste Advent wordt begonnen met één kaars aan te steken. Een klein lichtje nog maar. Maar het wijst vooruit, naar het grote licht van God. Gods licht is komende waar mensen wachten. Het komt zonder bombarie, zacht en stil, op kousenvoeten. Bij dat kleine lichtje kun je nog niet veel zien. Maar het helpt wél om, wachtenderwijs, vol van verwachting te leren leven.
ds. Reinier Beltman
terug
 
 
Bethlehemkerk
Kijk hier naar de diensten in de Bethlehemkerk (kerkdienstgemist.nl).
 
Afscheid 'de Graankorrel'
Beluister hier de rondgang door de kerk met woorden van afscheid.

Klik hier voor de Orde van Dienst.

Klik hier voor de afscheidspreek van ds. Annemieke Parmentier.

Klik hier om de gehele dienst te beluisteren.
 
Geschiedenis van Geref. ’s-Graveland
meer
 
 
  Protestantsekerk.net is een samenwerking tussen de dienstenorganisatie van de Protestantse Kerk in Nederland en Human Content Mediaproducties B.V.