|
|
|
|
|
Stem als een zee van mensen
Stem als een zee van mensen
Op eerste Paasdag overleed Huub Oosterhuis. In het Liedboek voor de Kerken dat in 1973 verscheen waren al 15 gezangen van zijn hand opgenomen. Het Liedboek uit 2013 telt maar liefst 85 van zijn liederen. De meeste daarvan worden graag en veel gezongen, zoals ‘Licht dat ons aanstoot in de morgen’ en ‘De steppe zal bloeien’. Een van de meest aangrijpende liederen van Oosterhuis vind ik lied 828, Stem als een zee van mensen:
Stem als een zee van mensen
om mij door mij heen.
Stem van die drenkeling,
van dat stuk wrakhout,
dat een mens blijkt
als hij mij aankijkt.
Stem die mij roept: wie ben je,
mens waar is je broer?
Stem die mijn vliezen breekt
en mij bevrijdt, die
vuur uit steen slaat,
jij die mij ik maakt.
Stem die geen naam heeft, nog niet,
mensen zonder stem.
Stem als een specht die klopt
aan mijn gehoorbeen.
Woord dat aanhoudt.
God die mij vasthoudt.
Het eerste couplet doet me in de eerste plaats denken aan de beelden die we maar al te vaak op de televisie zien van mensen op volgepakte bootjes op de Middellandse Zee. Mensen van wie gezegd wordt dat ze als een stroom over ons heen spoelen. Mensen die zich niet alleen vastklampen aan zo’n boot, maar zich ook vastklampen aan de hoop op een beter leven, een toekomst in een veilig land.
En in figuurlijke zin zijn er zoveel meer mensen die zich voelen als een drenkeling, die zich niet alleen vastklampen aan een stuk wrakhout, maar zelf als het ware wrakhout zijn geworden. Soms voelen we ons zelf misschien als een drenkeling die het hoofd boven water probeert te houden.
‘Stem als een zee van mensen’, het is alsof heel de mensheid roept, alsof het roepen van mensen als een zee over je heen golft. Het is niet alleen ‘om mij heen’, maar het gaat ook ‘door mij heen’. Dwars door je ziel dus. Je kunt je zo machteloos voelen wanneer je beelden ziet van mensen die benoemd worden met woorden als ‘vluchteling’ of ‘oorlogsslachtoffer’. Mensen die je niet kent, mensen zonder naam. De ervaring leert, dat wanneer iemand je aankijkt, er de herkenning is: het is een mens, een mens zoals ik.
Dat doet denken aan de filosoof Emmanuel Levinas die schrijft dat de ander die mij aankijkt ook mijn geweten wekt. Levinas zegt ook dat we in de ander met een kleine letter het gelaat van de Ander met een hoofdletter herkennen. Zoals Jezus zichzelf identificeert met de vreemdelingen, de naakten, de hongerigen, de dorstigen, de zieken en de gevangenen en zegt “In zoverre je dit voor één van de minsten hebt gedaan, heb je het voor mij gedaan”.
In het tweede couplet gaat het over de stem van die Ander en klinken de vragen die God in het boek Genesis stelt. Eerst vraagt Hij aan Adam en Eva: “Mens, waar ben je?” en daarna aan Kaïn: “Waar is je broer”. Er wordt een appèl op ons gedaan om in onze medemensen onze broers en zusters te zien.
Het derde couplet vat het eerste en tweede couplet nog een keer samen en eindigt met de bemoedigende regel: “God, die mij vasthoudt”. Hij laat ons niet in de steek. Hij laat ons niet ten ondergaan. Hij steekt zijn hand naar ons uit en ‘wil ons behoeden en op handen dragen’.
ds. Annemieke Parmentier
| | terug
|
| |
|
|
|
|
Eredienst
 28-04-2024
om
10.00 uur
meer details
Eredienst met Viering Heilig Avondmaal
05-05-2024
om
10.00 uur
meer details
Kerkenraadsvergadering
13-05-2024
om
19.30 uur
meer details
Kerkenraadsvergadering
24-06-2024
om
19.30 uur
meer details
|
|
|
Geschiedenis van Geref. ’s-Graveland
meer
|
|
|
Het begint met contact
Klik hier voor informatie over de Pioniersgroep Wijdemeren en de activiteiten.
|
|
|
|
