|
|
|
|
|
(Puin)hopen
(Puin)hopen
Verwoeste steden, huizen in puin, talloze slachtoffers en radeloze mensen die alles kwijt zijn. Mensen die rouwen om het verlies van geliefden en leven in angst om wat er nog meer gaat gebeuren. We zagen de afgelopen maand hartverscheurende beelden uit Turkije en Syrië, waar binnen enkele minuten tienduizenden mensen omkwamen en honderdduizenden hun huis verloren.
We zien ook telkens opnieuw schokkende beelden uit Oekraïne waar mensen nu al meer dan een jaar in een oorlogssituatie leven en bestookt worden door raketten. De oorzaken zijn verschillend, een aardbeving en een oorlog, maar het resultaat is hetzelfde: het leven van mensen is verwoest, hun toekomst ingestort, mensen zijn ontheemd, zijn hun gevoel van veiligheid kwijt. Hoe leef je verder, wanneer je alles kwijt bent? Wanneer er niets rest dan puinhopen?
Een dag na de aardbeving in Turkije zong ik toevallig op de repetitieavond van mijn koor een lied van Rudolph Mauersberger: ‘Wie liegt die Stadt so wüst’. Hoe verlaten ligt de stad, die eens vol mensen was.
De componist schreef het lied nadat Dresden in 1945 was platgebombardeerd. Er stond geen steen meer op de andere. Ook de kerk waar hij als organist werkte, was in vlammen opgegaan en ingestort. Tussen de ruïnes van de kerk werd het lied voor het eerst uitgevoerd. De indringende tekst van het lied bestaat uit enkele verzen uit de Klaagliederen van Jeremia, die hij schreef nadat Jeruzalem verwoest was.
‘Hoe verlaten ligt de stad, die eens vol mensen was.
Al haar poorten zijn verlaten.
Hoe verspreid liggen de stenen van het heiligdom,
over alle straathoeken uitgestrooid.
Is dat de stad waarvan men zegt dat ze de allermooiste is,
waarover het hele land zich verheugt?
Ze had niet voorzien dat het haar ten slotte zo zou vergaan;
ze is op een afschuwelijke manier ten val gebracht
en ze heeft niemand die haar troost.
Daarom is ons hart bedroefd
en zijn onze ogen somber geworden.
Waarom, waarom? Ach, Heer, zie mijn ellende aan’.
Jeremia meende dat Jeruzalem door God verwoest was als straf voor het gedrag van de bewoners. En toch richtte hij zich tot God om troost te zoeken. Om iets van houvast te vinden. Om weer verder te kunnen gaan.
Natuurlijk heeft God niet de hand in een aardbeving en heeft het verschuiven van aardplaten niets te maken met schuld. Dat weiger ik te geloven.
Te midden van alle gruwelijke beelden die we na de aardbevingen zagen, werd ik geraakt door de intens aangrijpende foto van een vader die de hand vasthoudt van zijn gestorven dochter die onder het puin ligt en ook door een foto van een hulpverlener die bovenop het puin staat, een helm op het hoofd, zijn handen gevouwen om een gewonde duif die hij voorzichtig op het kopje zoent.
Soms zijn wij mensen als die duif, gewond in ons lijf of onze ziel, gebutst door wat het leven aan kan richten. Dan stel ik me voor dat God ons wil koesteren in zijn handen.
Met Jeremia mogen we klagen wanneer ons leven anders loopt en toch weer verder gaan. Dan doet het goed wanneer we klaagliederen zingen op de puinhopen en troost putten uit het beeld van zo’n kleine duif. Hopen in het puin.
ds. Annemieke Parmentier
| | terug
|
| |
|
|
|
|
Eredienst
 28-04-2024
om
10.00 uur
meer details
Eredienst met Viering Heilig Avondmaal
05-05-2024
om
10.00 uur
meer details
Kerkenraadsvergadering
13-05-2024
om
19.30 uur
meer details
Kerkenraadsvergadering
24-06-2024
om
19.30 uur
meer details
|
|
|
Geschiedenis van Geref. ’s-Graveland
meer
|
|
|
Het begint met contact
Klik hier voor informatie over de Pioniersgroep Wijdemeren en de activiteiten.
|
|
|
|
