|
|
|
|
|
Terug van vakantie...
Terug van vakantie...
Een vriendin van mij kwam bruinverbrand terug van haar vakantie. Ze was heerlijk in Drenthe geweest. Veel gefietst, veel gezwommen. Veel geluierd, veel gelezen. Ze zag er bruin en uitgerust uit.
‘Hoe heb je het gehad?’ vroeg ik, voor mijn gevoel ten overvloede. Tot mijn verbazing trok er een pijnlijke trek over haar gezicht. ‘Gaat nogal’, zei ze.
Ik wist niet zo gauw wat ik moest zeggen. Maar dat hoefde ook niet. Ze vertelde hoe alles wat ze het afgelopen jaar had meegemaakt en dat ze in haar vakantie eens even een beetje op een afstand had willen houden, hoe dat nou juist in die weken extra was gaan opspelen.
Ze heeft – als docente Engels op een scholengemeenschap – een drukke baan die haar volledig opeist. En ze gaat er ook volledig in op, voelt zich er gelukkig in. Contact met de leerlingen gaat haar prima af en ze ontplooit het ene initiatief na het andere.
Wel was ze dit jaar extra aan vakantie toe geweest. Ze had haar broer verloren – aan AIDS. En wat had dat een spoor getrokken in de familie! Maandenlang was ze – elke avond – bezig geweest met praten, met opvangen, met troosten.
Als ik haar sprak, vertelde ze hoe intensief het allemaal was. Maar ook: hoe goed dat ze zo met elkaar praatten. Hoe fijn dat haar ouders hun eigen verdriet zo met haar wilden delen.
Maar wat was ze aan vakantie toe geweest, die laatste weken! Ze kon niet meer.
Ik schrok van haar gezicht, toen ze eenmaal ging vertellen van haar vakantie in Drenthe. Wat kan een bruinverbrand gezicht je dan in eerste instantie misleiden!
Natuurlijk, achteraf had je het kunnen voorzien. Ze was wel heel intensief bezig geweest met het overlijden van haar broer, maar ze was daarbij nooit alleen geweest. En – wat nog belangrijker is – ze was daarbij nooit toegekomen aan haar eigen verdriet. En dan word je – in je vakantie – opeens op jezelf teruggeworpen.
Even lijkt het heerlijk: al die ruimte, al die tijd voor jezelf. Maar al heel gauw merk je dat je je geen raad weet met die ruimte. Dat die ruimte gevuld gaat worden met gedachten die je pijn doen. Met een onvoorstelbaar groot verdriet.
En je wilt het nou juist niet: die kostbare weken die je zo hard nodig hebt om straks je werk weer aan te kunnen, je wilt ze niet daardoor laten bepalen.
‘Ach, weet je’, zei ze, ‘alle boeken die ik las, bleken ook over de dood te gaan. Daar gaat het leven natuurlijk ook over’, voegde ze er aan toe, ‘over liefde en over de dood’.
Het raakte me, deze vakantie-ervaringen van mijn vriendin.
Wat praat je soms toch onnadenkend over vakantie, denk ik dan. Over dat het je zo goed doet. Dat het zo nodig is.
Natuurlijk, je beseft hoe moeilijk dat is voor al diegenen die niet op vakantie kunnen gaan – door welke oorzaak dan ook. Maar je beseft ook hoe moeilijk dat is voor diegenen die – met hun koffer met kleren – ook een andere koffer meenemen. Ervaringen van een jaar dat achter hen ligt. Ervaringen van langer geleden…
Ervaringen die werden opgedaan in het leven waar het gaat over liefde en over de dood.
Misschien moeten we daarin maar heel reëel zijn. Met vakantie gaan kan fijn zijn. Heerlijk zelfs. Maar het kan ook confronterend zijn. Het is dan ook gewoon een deel van ons leven.
ds. Reinier Beltman
| | terug
|
| |
|
|
|
|
Eredienst
 28-04-2024
om
10.00 uur
meer details
Eredienst met Viering Heilig Avondmaal
05-05-2024
om
10.00 uur
meer details
Kerkenraadsvergadering
13-05-2024
om
19.30 uur
meer details
Kerkenraadsvergadering
24-06-2024
om
19.30 uur
meer details
|
|
|
Geschiedenis van Geref. ’s-Graveland
meer
|
|
|
Het begint met contact
Klik hier voor informatie over de Pioniersgroep Wijdemeren en de activiteiten.
|
|
|
|
