|
|
De kracht van de acceptatie
De kracht van de acceptatie
Onderstaande meditatie van collega Stella Muns stond eind augustus van dit jaar in het Kerkblad voor Hilversum. Ik werd er door getroffen, omdat het een wijsheid bevat die ieder van ons intens goed kan doen. Helende, genezende woorden die ik graag doorgeef.
R.F.J. Beltman
‘Accepteren’ is wel het meest voorkomende onderwerp van de gesprekken die ik voer in de psychiatrie, zowel individueel als in groepen. “Je moet het accepteren” wordt soms zo makkelijk gezegd in allerlei verbanden, in grote en kleine levensvragen – of het er nu om gaat bepaald gedrag van iemand te accepteren, een ziekte, of het overlijden van iemand die je lief is. “Moet ik het vechten dan opgeven?! Dat nooit!”, zei iemand pas nog tegen me, “ik wil hier niet aan!”
Wanneer is het tijd om te stoppen met vechten, is vechten verspilde energie? Bij sommige mensen denk ik: “wat zou er een ruimte komen, als je op zou houden je zo te verzetten tegen wat nu eenmaal zo is”.
Een jonge man kan niet accepteren dat hij door zijn psychische klachten geen betaald werk meer kan doen. Een oude dame kan niet accepteren dat zij niet meer op zichzelf kan wonen.
Beiden kunnen ze niet accepteren dat zij ziek zijn, dat ze niet meer kunnen wat ze voorheen wel konden en dat ze niet meer ‘de oude’ worden.
Accepteren lijkt voor sommigen wel eens een zwaktebod, een eindpunt.
Maar accepteren kán juist betekenen: het begin van een nieuwe manier van omgaan met een situatie. Je ziet je probleem onder ogen zoals het werkelijk is en loopt er niet voor weg.
Ontroerend vond ik de jonge, kunstzinnig begaafde vrouw, die na een ernstige psychose niet meer kon lesgeven op school. Wat een worsteling en een leerproces waren er nodig tot zij kon zeggen: “Mijn capaciteiten zijn niet weg. Ik kan accepteren dat ik mijn werk niet meer kan doen, maar ik kan mijn creativiteit inzetten in vrijwilligerswerk dat ook voldoening geeft”.
Is accepteren hetzelfde als berusten? En aanvaarden, is dat iets anders dan accepteren?
Over deze vragen denken we vaak met elkaar hardop na in ‘zingevingsgroepen’. Aanvaarden is actiever dan berusten. Je neemt op je dat je moet leven met dat wat je overkomt. “Je kruis op je nemen” zeggen kerkmensen dan misschien.
Niet alles in ons leven kunnen of hoeven we te accepteren en op ons te nemen. Belangrijk is te onderscheiden wat wel en wat niet.
Schenk me de kalmte
om te accepteren
wat niet te veranderen is,
de moed
om te veranderen
wat ik kan veranderen,
en de wijsheid
om te onderscheiden tussen die twee.
(Serenity prayer, oorspronkelijk van Reinhold Niebuhr, theoloog. Ook in het Nieuwe Liedboek pagina 1448.)
Het zijn overbekende regels, vooral toegepast in de verslavingszorg. Telkens weer blijken ze helpend te zijn.
Soms doet het goed om wat je al wist nog eens te horen of te lezen en je te binnen te brengen wat accepteren in jouw leven betekent.
|
|
|
|
|
|