|
|
Volharding
Volharding
Onlangs landde een “karretje” op Mars. De hele landing was geprogrammeerd door wetenschappers in Pasadena, die dit staaltje vernuft en techniek jarenlang hadden voorbereid. De eerste foto’s waren prachtig. En nu begint voor hen het lange wachten op gegevens en monsters van de bodem, die pas met een volgende missie in 2031 naar de aarde zullen worden gebracht. Áls het allemaal volgens plan verloopt. Niet voor niets gaven ze die marslander de naam Perseverance, Volharding.
Die naam zette me aan het denken. Best een mooi en belangrijk woord, volharding. Waarin heb ik, hebben wij, volharding nodig?
In de Bijbel komt het woord volharding nogal eens voor, zo bijvoorbeeld in Matteüs 24: 13, waar Jezus zijn leerlingen oproept tegen alle verdrukking in te volharden. Soms wordt hetzelfde woord vertaald als “standvastig blijven” of “volhouden”.
Volharding in geloven, daarover gaat het dan. Hoe doen wij dat, en wat hebben we ervoor nodig om te volharden in geloven? Velen missen de kerkdiensten, juist als voeding voor geloven, om het vol te houden, om te blijven volharden. Natuurlijk is er de televisie en het internet, maar juist het samenkomen, het zingen, het samen stil zijn en bidden helpen om te volharden. Ook de ontmoeting en de liefdevolle aandacht voor elkaar zijn een wezenlijk onderdeel daarvan. En de correctie door het onderlinge gesprek. Het kan zó helpen om te blijven geloven, als je wat los komt van je eigen vaste ideeën daarover, dat het zus of zo zou moeten, of dat je pas een “goede gelovige” bent als je bepaalde waarheden onderschrijft. Het kan zo helpen te blijven geloven als iemand je eens bemoedigt of troost en bijvoorbeeld zegt dat geloven echt niet zozeer een kwestie van zeker weten is en dat het dus niet verkeerd is als jij je onzeker voelt of angstig. Of als je zo je vraagtekens hebt en twijfelt. We missen het geloofsgesprek en de onderlinge correctie. We hebben elkaar nodig om te volharden in geloven, in vertrouwen, in geduld, in blijven kijken met de ogen van de liefde.
Op 12 maart is het 3 jaar geleden dat ds. Reinier Beltman overleed. Zeer gewaardeerd pastor gedurende bijna vijf jaar in onze gemeente. Uit genegenheid en om hem te gedenken drukken we hieronder een overdenking van zijn hand af, die hij schreef in dit blad (zie ook www.pgdegraankorrel.nl onder: meer overdenkingen).
Over Angst en Vertrouwen en hoe we tussen die twee polen balanceren. “Niemand is niet bang”. Zo helpt ds. Beltman ons te volharden en ons telkens weer te begeven in de richting van de pool van vertrouwen.
Het lied waar hij aan het eind naar verwijst, Tussentijds 101, is in het Nieuwe liedboek lied 828:
Stem als een specht die klopt
aan mijn gehoorbeen.
Woord dat aanhoudt.
God die mij vasthoudt.
ds. Stella Muns
| terug
|
|
|
|
|
|