PKN
Welkom op de website van de Protestantse Gemeente 'De Graankorrel'
  Home Gastenboek   Over ons Contact Bloemengroet Overdenking   Meer overdenkingen In memoriam   Kerkdiensten Agendapagina Kerkblad KSSK Kerkenraad   Diaconie   Collecten Spaaractie Zending Geldzaken Privacyverklaring   ANBI   Historie Kerkgebouw Verhuur Protestants pionieren De Dillewijn
 
Hier ben ik... Hier ben ik...
Als predikant wordt mij regelmatig gevraagd iets te zeggen bij een begrafenis of crematie. Overbodig om te zeggen dat dat steeds opnieuw indringende situaties zijn.
 
De gesprekken die je dan hebt, de gevoelens waar je dan deelgenoot van wordt gemaakt, zijn heel intens en raken ook mijzelf: mijn eigen vragen, mijn eigen gevoelens, mijn eigen angst voor ziek-zijn, voor de dood…
 
Het is een moeilijke kant van het beroep van predikant, maar tegelijkertijd ook één die ik – hoe gek dat misschien ook klinkt – nooit zou willen missen.
 
Ik heb wel eens gezegd: ik leid liever een uitvaartdienst dan dat ik voorga in een trouwviering. Want nergens ben je zo intens met mensen verbonden als in een uitvaartdienst; nergens ervaar je zo’n openheid voor wat je probeert te zeggen als daar.
 
En het is elke keer weer heel bijzonder om te ervaren hoe goed het doet om gewoon maar te verwoorden wat eigenlijk iedereen op zo’n moment door zich heen voelt gaan. Het verdriet, de onmacht of soms ook de bevrijding.
 
Gevoelens mogen en moeten worden verwoord. Op het moment dat iemand ze uitspreekt, zijn ze beter hanteerbaar; je kunt ze als het ware in je hand houden en aankijken.
 
Elk samenzijn rond een overledene komt heel dicht bij jezelf: bij je eigen leven, bij je eigen sterfelijkheid.
 
Deze mijmeringen kwamen in me op toen nog niet zo lang geleden bij een begrafenis bepaalde woorden werden uitgesproken, die iedereen die daar aanwezig was, bleken te raken. Het waren woorden die als het ware namens de overledene werden uitgesproken, maar iedereen voelde: dat zijn woorden ook voor mij. Dat zijn woorden die ook voor mij nu van grote waarde zijn.
Die woorden waren:

wat ik gewild heb
wat ik gedaan heb
wat mij gedaan werd
wat ik misdaan heb
wat ongezegd bleef
wat onverzoend bleef
wat niet gekend werd
wat ongebruikt bleef
al het beschamende
neem het van mij.
En dat ik dit was
en geen ander –
dit overschot van
stof van de aarde:
dit was mijn liefde.
Hier ben ik.

 
Ik vind het heel bijzondere woorden. Het is een gedicht van Huub Oosterhuis. Het verwoordt – gewoon – dat ieder mens op een heel bepaalde manier haar / zijn eigen weg in het leven gaat. En – dat er daarin dingen goed gaan, maar ook fout. Dat er daarin vreugde is, en reden tot dankbaarheid, maar ook pijn, en ook onrecht misschien. Dat er daarin dingen af worden gemaakt, maar dat er ook dingen onvoltooid, misschien wel onverzoend blijven. Niet elk leven eindigt afgerond, dikwijls zijn er rafels.
 
Het kan blijkbaar niet anders dan zo. En: het hoeft ook niet anders dan zo. Het mag zo: zo mens zijn en niet anders.
 
Heel bijzonder eigenlijk dat woorden rond een overledene zo heel direct over jou zelf kunnen gaan. Je zo heel direct bepalen bij wat je eigen leven is.
 
Ik geloof dat het niet genoeg gebeuren kan: dat zulke woorden ons worden aangereikt – op die heel intense momenten rond sterven en uitvaart. Ze helpen ons om te leven.
ds. Reinier Beltman
terug
 
 
Bethlehemkerk
Kijk hier naar de diensten in de Bethlehemkerk (kerkdienstgemist.nl).
 
Afscheid 'de Graankorrel'
Beluister hier de rondgang door de kerk met woorden van afscheid.

Klik hier voor de Orde van Dienst.

Klik hier voor de afscheidspreek van ds. Annemieke Parmentier.

Klik hier om de gehele dienst te beluisteren.
 
Geschiedenis van Geref. ’s-Graveland
meer
 
 
  Protestantsekerk.net is een samenwerking tussen de dienstenorganisatie van de Protestantse Kerk in Nederland en Human Content Mediaproducties B.V.