|
Wij gedenken ook ...
Wij gedenken ook ...
Wij gedenken Gerda Heins-van der Meer
Na een verblijf van enkele weken in het hospice in Huizen, is Gerda Heins-van der Meer op 19 augustus 2023 overleden. Zij was 82 jaar.
Gerda Heins groeide op in Diemen. Zij verhuisde met haar man Johan naar Kortenhoef waar zij een winkel begonnen in de Meenthof. Later werkte zij in enkele platenzaken.
Een groot verdriet in haar leven was het verongelukken van zoon Peter in 1994.
Op 25 augustus is haar lichaam te ruste gelegd naast zijn graf op de begraafplaats achter de kerk aan de Kortenhoefsedijk. In de voorafgaande kerkdienst stonden we stil bij het loflied van Paulus op de liefde uit 1 Kor. 13 en putten we onder andere troost uit het door Gerda gekozen lied: ‘Licht dat ons aanstoot in de morgen’ (LB601).
We leven mee met haar man, hun dochter Karin en de kleinkinderen.
ds. Annemieke Parmentier
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Alice Rem
Onverwachts is Alice Rem op 3 juni overleden.
Alice (Alida Wilhelmina) werd in Gouda geboren op 26 april 1955. Op jonge leeftijd trouwde ze, maar haar geluk duurde niet lang, want haar man overleed kort na hun huwelijk aan kanker.
Uit haar tweede huwelijk werden drie kinderen geboren: Alice, Esther en Richard. Dat huwelijk hield uiteindelijk geen stand.
Later vond Alice nieuw geluk met Gert Alberts. Samen genoten ze van lange fietstochten door Europa. Groot was haar verdriet toen Gert aan corona overleed.
Op 10 juni was haar laatste fietstocht, toen ze, begeleid door familie, vrienden en gemeenteleden, per fiets naar Berestein werd gebracht na een afscheidsdienst in ‘de Graankorrel’. Teksten die Alice zelf had uitgekozen stonden daarin centraal: Psalm 139, over God die ons kent, beter dan wij onszelf ooit kennen, en 1 Kor.13,13: Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.
We bidden om troost en liefde voor haar kinderen met hun partners, de kleinkinderen, verdere familie en vrienden.
ds. Annemieke Parmentier
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Adrianus Steenhuisen
Op 21 februari 2023 is Adrianus Steenhuisen overleden. Hij was 91 jaar. Op de rouwkaart stond “Veilig in Jezus armen”.
Ad Steenhuisen verhuisde op jonge leeftijd uit zijn geboortestad Utrecht naar ’s-Graveland. Zijn jeugd was niet gemakkelijk door het overlijden van zijn moeder en de streng religieuze opvoeding door zijn vader. Nieuw geluk vond hij toen hij met Annie van Arkel trouwde. Samen kregen ze vier kinderen. Ad Steenhuisen was een goede schilder en timmerman, die later decors ontwierp bij de NTS. Jarenlang zong hij als lage bas bij Chr. Mannenkoor Crescendo.
De laatste tijd had hij steeds meer zorg nodig en in oktober werd het moeilijke besluit genomen om hem in Zonnehoeve op te laten nemen.
Op 1 maart brachten we hem naar zijn laatste rustplaats op begraafplaats Berestein, na een afscheidsdienst in de Graankorrel waar de trouwtekst van Ad en Annie het uitgangspunt was: “Als de Heer het huis niet bouwt, tevergeefs zwoegen de bouwers eraan”.
ds. Annemieke Parmentier
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Marieke de Jong
Op 11 juli 2022 is Maria Elisabeth de Jong-van Petegem, Marieke, overleden.
Ze werd begraven vanuit onze kerk op 15 juli, de dag waarop vorig jaar haar man Johan overleed. Marieke was toen al ernstig ziek, maar bleef vechten tegen de ziekte en zoveel ze kon actief zorgen voor gezelligheid voor haar kinderen en anderen om zich heen.
Zelf was ze enig kind, samen met Johan kreeg ze vijf kinderen. “Zorgen was voor haar als in en uitademen”, zei één van haar kinderen, “dat ging vanzelf”. Zo zorgde ze voor haar gezin, maar ook voor het huis en de tuin, waar ze als buitenmens zoveel van hield. Ze had een brede belangstelling en vond tussendoor tijd om verder door te leren en cursussen te volgen. Een doorzetter was ze, een harde werker ook.
In de gedachtenisdienst lazen we bekende woorden uit Psalm 139, over God, die ons beter kent dan wie ook. God ook bij wie duisternis is als het licht. Het licht opzoeken, het zware lichter maken, daar was Marieke goed in. We vertrouwden haar toe aan God die licht is en liefde, die ons omringt. Ook als we ons er niet bewust van zijn, ís die liefde er en mogen we daaruit leven, ons daar steeds weer op afstemmen. In het licht van die liefde leefde Marieke.
Die liefde is ook de ruimte die hen die achterblijven, haar kinderen en kleinkinderen, omgeeft. Die liefde houdt niet op bij de grens van de dood, die omgeeft ook Marieke en Johan. In die liefde zijn zij geborgen bij God.
ds. Stella Muns
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Johan de Jong
Johannes de Jong werd geboren op 2 november 1943. Hij overleed op 15 juli 2021.
Dit voorjaar hebben hij en zijn vrouw Marieke samen met hun vijf kinderen en hun kleinkinderen nog kunnen vieren dat ze 55 jaar getrouwd waren. Vorig jaar waren ze verhuisd naar de Anton Smeerdijkgaarde, na jaren op het Noordereind te hebben gewoond in een woning, die hun erg dierbaar was. Ze hadden er zelf alles aan verbouwd en vertimmerd.
Een zachtmoedige man was Johan, een harde werker ook, te hard in sommige periodes. Timmerman was hij van beroep en als hij niet aan het timmeren was of aan het klussen, dan was hij wel in de tuin aan het werk. Eén groentetuin was niet genoeg, er moest er nog een bij. Johan hield veel van de natuur en was sportief. Twee maal heeft hij de Elfstedentocht geschaatst. Hij hield van gezelligheid, van de kinderen en kleinkinderen om hem heen. Met ze spelen en voetballen, tot dat allemaal niet meer ging.
Al lang had Johan longproblemen. Dat het zo ernstig was dat hij er spoedig aan zou overlijden werd pas een paar weken voor zijn dood duidelijk. Zorgen waren er toen al langer over de gezondheid van Marieke. Een hele zware periode hadden ze de laatste maanden. Marieke ging dagelijks voor bestraling naar Amsterdam en daarnaast zorgde ze thuis voor Johan. Gelukkig kon steeds een van de kinderen bij Johan zijn als Marieke weg was.
In deze periode was het gebed een grote steun. Voor Johan werd dat steeds belangrijker. “Als ik bid, wordt het lichter”, zei hij. Hij wist wat het was om door een dal van diepe duisternis te gaan, dat had hij al eerder in zijn leven meegemaakt. Dat God ook dan aanwezig is, mocht hij gelukkig ervaren. We lazen dan ook bij het afscheid Psalm 23 “zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij”.
We begroeven hem vanuit onze kerk, waar hij gedoopt was, en vertrouwden hem toe aan de Eeuwige, bij wie hij veilig en geborgen mag zijn.
God zij Marieke, de kinderen en kleinkinderen nabij nu zij moeten leven met de lege plek die Johan achter laat. Zijn gedachtenis zij tot zegen.
ds. Stella Muns
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Teake Visser
Teake werd geboren in Leeuwarden op 6 augustus 1941 als middelste van negen kinderen. Als eerste van het gezin ging hij studeren, bouwkunde, en verliet hij Friesland en zelfs Nederland voor een ontwikkelingsproject in Ruanda, waar hij met hart en ziel aan meewerkte. Te kort eigenlijk naar zijn zin, hij bleef ernaar terug verlangen. Terug in Nederland trouwde hij met Annie en samen kregen zij drie zonen. Eind zeventiger jaren kwam het gezin in Kortenhoef wonen en werden zij lid van wat toen de Gereformeerde Kerk was. Teake was toen werkzaam in de financiële wereld, dat werk deed hij vol plichtsbesef en nauwgezet.
Meer van zijn passie en ziel kon hij kwijt in zijn activiteiten in de kerk, jarenlang in de commissie van beheer, en in diaconie en ZWO. Hij droeg zijn steentje bij aan de renovatie van het kerkgebouw in de 90er jaren. Zo bouwde hij mee aan het huis van God, niet alleen aan het stenen gebouw, maar vooral ook aan de gemeente als levend lichaam van Christus.
Een lange, moeilijke periode van ziekte ging aan zijn overlijden vooraf. Helaas kon hij het laatste jaar niet meer thuis wonen, maar verbleef hij in Theodotion in Laren. Gelukkig voelde hij zich daar ook thuis en kon hij accepteren dat het niet anders was.
Teake is overleden op 29 december 2020 en op 6 januari hebben we hem met eerbied en genegenheid herdacht in de kerk en begraven. We vormden een kring om hem heen, zo waren we ondanks de verplichte afstand verbonden, ook met velen thuis via internet. We gedachten zijn humor, zijn plichtsbesef, zorgzaamheid en kwetsbaarheid in het besef dat geen mens in woorden is te vangen en nooit volledig wordt gekend, alleen door God. Woorden uit de Schrift klonken, onder andere Psalm 4: 3 (berijmd):
Ik kan gaan slapen zonder zorgen,
want slapend kom ik bij U thuis.
Alleen bij U ben ik geborgen.
Gij doet mij rusten tot de morgen
en wonen in een veilig huis.
Gedragen door zonen en kleinzonen werd Teake in zijn graf gelegd, en daarmee vertrouwden we hem toe aan de levende God, in wie Teake groot vertrouwen had. Dat Hij met zijn liefde en licht Annie en de kinderen en kleinkinderen moge troosten en sterken.
ds. Stella Muns
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Jannie Lagerweij
Jannie Lagerweij werd geboren als Jannetje Portengen, op 2 september 1936 in Nederhorst den Berg. Ze was de jongste van vijf meisjes. De oorlog en ook de schaarste daarna maakte ze dus als jong kind mee. Ze hadden het “niet breed maar wel goed”.
Al jong trouwde ze met Jan Lagerweij en samen kregen zij zes kinderen.
Voor Jannie was de periode met alle kinderen thuis heel gelukkig. Jan was veel van huis voor werk en kerk en besturen, veel van de opvoeding kwam op haar neer en dat was af en toe ook wel zwaar. Normen en waarden waren belangrijk voor haar om mee te geven, de kerkgang hoorde daar uitdrukkelijk bij. Schoonkinderen die erbij kwamen voelden zich opgenomen in een warm nest. Al gauw werden Jan en Jannie opa en oma en Jannie heeft volop genoten van alle vijftien kleinkinderen.
Toen Jannie haar man in 2005 dood aantrof na een uitstapje stortte haar wereld in.
Een mens kan zomaar uit het geluk vallen, dat moest zij heel hevig ervaren. Moeilijke, verdrietige jaren volgden. Langzamerhand knapte zij weer op, maar het gemis bleef groot. En de ziekte parkinson ging haar steeds meer parten spelen. De laatste maanden waren zeer zwaar. Na enkele weken in een revalidatiecentrum kon ze gelukkig naar huis en daar is ze op vrijdag 27 maart 2020 rustig ingeslapen, in de nabijheid van alle kinderen.
We kwamen bij elkaar in de kerk, waar ze haar vaste plek had in de wijkzaal. Alleen de kinderen met hun partners en de kleinkinderen zonder hun partners konden aanwezig zijn vanwege de beperkingen, die er door de corona-crisis zijn. Op afstand van elkaar vormden we een kring om haar heen. Ondanks de verplichte afstand was er warmte en verbondenheid, ook met de mensen die thuis via een internetverbinding mee konden kijken en gedenken.
We lazen en zongen uit psalm 103 over Gods goedertierenheid, waarmee hij ons kroont. Een mooi ouderwets woord dat veel meer omvat dan goedheid alleen. Het is het goede doen op het juiste moment, met geduld en trouw er zijn als je nodig bent. Jannie en wij allen mogen ons daarmee gekroond weten en die kroon met ere dragen, juist ook in deze tijd van corona, een woord dat ‘kroon’ betekent.
Op de begraafplaats was het heel mooi stil met zonlicht en vogelgezang en een grote kring rond het graf. Toegedekt met rode rozen werd zij door haar kinderen zelf in haar graf gelegd. En daarmee legden we haar in de handen van de levende God.
Dochter Jantie las het volgende gedicht van Herman Andriessen voor:
Doorlopen, simpelweg en religieus
Moed houden, eenvoudig voortgaan,
als je kunt.
En als je niet kunt, niet meer kunt,
wachten,
of uitrusten bij een vriend,
als die er is.
En, als die er niet is,
tóch wachten, – dan maar alleen –
wachten tot het weer gaat:
straks.
Eenvoudig voortgaan,
de weg nemen zoals die komt
met z'n vóór en z'n tegen;
je oog helder als een lamp die je lijf verlicht.
Doen wat ter hand is.
Antwoorden geven als die er zijn.
En intussen voelen de tik van je stok,
niet teveel omzien
– een enkele keer soms,
want de weg gaat dwars door je hart
– niet teveel omzien, en niet teveel ook vooruit.
Eenvoudig voortgaan en weten:
deze weg is niet alles,
en is niet van deze wereld alleen.
De wolken zien die aandrijven
uit eeuwige verten
– wie trok er hun grens? –
en je hart voelen kloppen
op de eeuwige heuvels
– wie heeft ze gegrond? –
en van de dingen
de stille kant zien ...
waar ze grenzen aan de Eeuwige ...
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Hendrika Johanna de Vries
Hendrika Johanna de Vries werd geboren op 2 september 1928. Ze was dus 90 jaar toen ze op maandag 4 maart jl. overleed. Haar hele leven heeft ze in Kortenhoef gewoond. Riek had één zus, Jo (Johanna Hendrika). Hun ouders hadden lang geleden een kruidenierszaak aan de Oranjeweg, de voorloper van de huidige AH Landwaart.
Beide zussen waren muzikaal, maar Jo, die zeven jaar ouder was, maakte de muziek tot haar vak. Zij gaf pianolessen en was organiste. Riek zong, en jarenlang begeleidden ze samen een kwintet in de N.H. kerk van Ankeveen. Ook samen zorgden ze voor hun ouders; en toen hun vader was overleden, voor hun moeder. Na overlijden van moeder verhuisden de gezusters uit het ouderlijk huis aan de P. van der Leelaan naar de Broekbos.
Riek was werkzaam bij de loonadministratie van de Gooi- en Eemlander. Die krant bleef ze tot op hoge leeftijd lezen en ze bleef ook in contact met vroegere collega’s. Ze heeft Jo trouw en intensief verzorgd, toen die ziek was geworden. En nadat haar zus zeventien jaar geleden was overleden bleef Riek graag de oude gewoontes vasthouden. Zo ging zij nog jaarlijks met vakantie naar Bergen, waar ze hun hele leven samen naartoe waren gegaan.
Nadat ze enkele malen gevallen was, ging het slechter met haar en uiteindelijk werd ze een jaar of zes geleden opgenomen in Veenstaete. Nu was het haar beurt om verzorgd te worden.
Een lieve, kordate, sociale dame; welbespraakt ook, zo vertelden mensen die haar hebben gekend.
De uitvaart vond plaats op zaterdag 9 maart. Vanuit ‘de Graankorrel’ brachten familie, vrienden en bekenden haar naar begraafplaats Berestein, waar ze is begraven bij haar ouders en zus.
Woorden uit Psalm 139 gingen daarbij met ons mee: “Heer, U kent en doorgrondt mij, U ziet het als ik zit of sta, U doorziet van verre mijn gedachten. Wonderlijk zoals U mij kent, het gaat mijn begrip te boven.”
We vertrouwden Riek de Vries toe aan de aarde en legden haar in de handen van de levende God, die haar kent en doorgrondt en bij wie zij in goede handen is. Dat zij moge rusten in vrede.
ds. Stella Muns
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Gerrit Jacob Frits Leene
Op 28 augustus is overleden Gert Leene, echtgenoot van Truus Gilhuis, (schoon)vader van Willemijn, Annette en Arnoud, Gijsbert en Margriet, opa van Myrthe, Koen en Stijn. Gert was 78 jaar.
Het laatste jaar van zijn leven was vol moeite en zorgen door een hersentumor, die zijn taalvaardigheid en zijn mobiliteit aantastte. En Gert was juist iemand die zo van taal hield en van precies en zorgvuldig woorden kiezen. Met gelijkmoedigheid wist hij zijn ziekte te dragen. Een longontsteking werd hem uiteindelijk fataal. Gert is thuis gestorven, omringd door de liefdevolle zorgen van Truus en de kinderen.
Op maandag 3 september namen we afscheid van Gert in een dankdienst voor zijn leven, vanwege het verwachte grote aantal mensen in de Kerk aan de Dijk.
We keken terug op zijn leven met woorden van Truus en de kinderen, ook uit de familie, vriendenkring en zijn voormalige werk.
Zijn werk aan de VU als wetenschappelijk medewerker op het gebied van de sociologie van de hulpverlening en later sociale gerontologie heeft hij jarenlang met veel passie gedaan.
Maar er was zoveel meer: zijn liefde voor de tuin, voor het water, voor zingen, zijn bedachtzaamheid, humor en empathisch vermogen.
In de gemeente van ‘de Graankorrel’ zijn deze verschillende kanten van Gert ook in de loop der jaren tot uitdrukking gekomen. Een aantal malen was hij ouderling, hij ging graag op huisbezoek, kon zich goed inleven in mensen en aandachtig luisteren. Hij speelde een bemiddelende rol als er wel eens spanningen tussen mensen waren. En jarenlang was hij met veel plezier lid van de cantorij.
Als domineeszoon was geloven hem van huis uit vertrouwd. In de loop van zijn leven ontwikkelde zijn geloof tot iets van een “weten, diep van binnen” dat lichter werd, vrolijker en minder dogmatisch.
We lazen bij zijn uitvaart uit Genesis 1, de eerste verzen. Eerst was er licht.
En God zeide: “Er zij licht. En er was licht. En God zag dat het licht goed was”. Als God gaat scheppen, schept hij eerst licht. Nog vóór het land, voor de dieren, de planten, voor alles wat groeit en bloeit, vóór de mens….is er Licht.
Zelfs vóór de maan en de zon en de sterren was er Licht. Dit is beeldtaal, die de diepste waarheid uitdrukt. Woorden die iets proberen uit te drukken van het onuitsprekelijke, dat wat bijna niet onder woorden te brengen is.
Daar hield Gert van, van zulke taal en dat deelde Truus met hem.
“Terug naar het licht” stond op de rouwkaart.
“Liefdevol, gevoelig, wijs en authentiek heeft hij het leven geleefd”.
We hebben hem aan het Licht van de Eeuwige toevertrouwd en aansluitend met velen begraven op de begraafplaats aan de Beresteinseweg.
Dat dat Licht er moge zijn voor Truus, de kinderen en kleinkinderen, ook als er donkere dagen zijn en gemis en verdriet.
De gedachtenis van Gert Leene zij hun en velen tot zegen.
ds. Stella Muns
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Diet Matse
In de vroege ochtend van maandag 6 augustus is Diet Matse overleden.
Ze werd geboren als Delia Alberdina Lankester en bereikte de leeftijd van 89 jaar. Een aantal jaren geleden was ze met haar man Jan vanuit Hilversum naar Bussum verhuisd, waar ze een appartement vonden in huize Godelinde. Toen Jan Matse in 2015 overleed, kreeg Diet een plek in De Antonius Hof. Daar is ze, terwijl ze lichamelijk en geestelijk gestaag achteruit ging, ruim 2½ jaar liefdevol verzorgd. Ze was een dankbare bewoner die geliefd was bij de mensen om haar heen.
Diet Matse groeide op in de Amsterdamse Watergraafsmeer. Onderbroken door de oorlog doorliep ze de HBS. Ze kon daarna aan de slag bij Shell, waar ze werd opgeleid tot analiste. In 1956 trouwde ze en in de jaren daarna kreeg ze met Jan drie kinderen: Willie, Joke en Hans. Na wat omzwervingen in het land kwam het gezin aan de Gomarushof in Hilversum te wonen. Diet ging weer aan het werk en kwam in de verzekeringen terecht. Dat hield ze vol tot op hoge leeftijd. Eind jaren ’80 raakten ze kerkelijk betrokken in ’s‑Graveland toen Jan dirigent van de cantorij werd en Diet een van de leden.
De uitvaartdienst vond plaats op maandag 13 augustus vanuit ‘de Graankorrel’ in ’s‑Graveland. De kinderen herdachten hun moeder elk op hun eigen wijze. Daarin kwam ter sprake dat ze, naast de tijden waarin ze volop genoot van het leven, ook zwaarmoedige perioden kende. Aan de hand van een klein voorwerp haalden de kleinkinderen herinneringen op aan oma, met name aan de spelletjes met prijsjes die ze organiseerde. Als schoonzoon herdacht ik haar leven in het licht van een van haar favoriete bijbelteksten: ‘Wie zichzelf overwint is sterker dan wie een stad inneemt’ (Spreuken16:32). Vanuit de cantorij vatte Otto Scholten bondig samen hoe het daar toeging: Jan dirigeerde het koor en Diet dirigeerde Jan. En het slotwoord was aan zus Willy Lankester.
Aansluitend keerde Diet Matse terug naar de Watergraafsmeer en is ze gecremeerd op De Nieuwe Ooster. Dat er vanuit de kinderen vrede is met haar overlijden, gaf dochter Willie aan met een mooi gedicht van Emily Dickinson dat ze zelf als volgt vertaalde (de hoofdletters en streepjes staan ook in het origineel):
Het Hart vraagt eerst Plezier ‒
Dan ‒ Vrij te zijn van Pijn ‒
En dan ‒ die kleine Middeltjes
Tegen een lijdensweg ‒
En dan ‒ vraagt het om slaap ‒
En dan ‒ als het zou zijn
De wil van zijn Inquisiteur
Het voorrecht dood te gaan ‒
Omdat Reinier Beltman niet meer in ons midden is en Stella Muns nog maar net begonnen was, hebben we de uitvaart ‘in eigen beheer’ gedaan. Graag bedanken we de gemeente van ’s‑Graveland voor de medewerking die we daarvoor kregen en voor alle goede jaren die Diet en Jan (net als Willie en ik) in haar midden hebben gekend.
ds. Jan Offringa
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Ton van der Maas
Op 25 juni 2018 overleed Antonius Franciscus Johannes van der Maas, die op 17 juni nog zijn 83e verjaardag vierde.
Zijn namen verraden dat hij van Rooms-katholieke huize was. Het was zijn vrouw Annie - zij overleed in 2003 - die hem op het spoor bracht van de Gereformeerde Kerk. De langste tijd, uiteindelijk 45 jaar, woonde hij in Kortenhoef en was hij lid van de Gereformeerde Kerk.
Want tot dan toe was hij als beroepsmilitair bij de luchtmacht zo regelmatig verhuisd met zijn gezin dat hij zich nooit gemakkelijk met mensen of woonplaatsen verbond. En daaruit zal zeker ook de, zelfgekozen, eenzaamheid verklaard kunnen worden, die de laatste jaren zijn leven bepaalde.
Toen zijn vrouw nog leefde werd hun leven samen getekend door háár geschiedenis; haar jeugd in Indië en de Japanse kampen. Hij ging daar helemaal in mee. Oud-KNIL-militairen en Indiëgangers kwamen regelmatig op bezoek of werden bezocht.
Daarnaast was jongste zoon Edwin een alles bepalend onderdeel van zijn leven. Hij werd geboren met een meervoudige handicap. De trouwe zorg voor hem en de vele bezoeken die hij bracht aan het huis waar Edwin ging wonen, werden een levensvervulling.
Dat Eric en Rudolf die trouwe zorg moesten voortzetten, dat had hij zijn andere zonen niet hoeven vragen; zijn toewijding was hen al veel langer tot voorbeeld!
Op de dag van de begrafenis, in de kerk, uitte Edwin zijn grote verdriet zoals hij dat ook al eerder bij het overlijden van zijn moeder had gedaan; met diepe snikkende uithalen. Getroost door zijn broers en schoonzussen, neven en nichten bleek in alles hoezeer Ton, ondanks zichzelf, een op elkaar betrokken gezin nalaat dat met elkaar ook dit verlies kan dragen.
Edwin stak, ondersteund door zijn broers, het gedachteniskaarsje aan dat in het komende jaar in de kerk, ook voor ons, tot gedachtenis van Ton van de Maas zal branden. Dat het tot zegen mag zijn.
ds. Evert-Jan van Katwijk
Nederhorst den Berg
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken ds. Reinier Beltman
In de vroege ochtend van maandag 12 maart 2018 is in zijn 73e levensjaar ds. Reinier Frans Jacob Beltman overleden. De schok van zijn overlijdensbericht was groot, te meer daar we nog geen 24 uur eerder, in de dienst van zondag 11 maart, als gemeente hoorden dat hij terminaal ziek was. Geboren en getogen in Zutphen ging hij na het gymnasium geneeskunde studeren in Utrecht. Al snel ontdekt hij dat hij ‘meer belangstelling heeft voor de geest dan voor het lichaam’, zoals Reinier dat zelf formuleerde. Die ontdekking betekende niet dat hij het lichaam verwaarloosde: een goede Indische maaltijd met een koel biertje was altijd welkom. Het leidde wel tot het besluit om theologie te gaan studeren. In Leiden, niet in Utrecht, dat was hem te dogmatisch.
Na zijn studie vertrekt hij als zendingspredikant naar Sulawesi, het vroegere Celebes, één van de vele eilanden van de Indonesische archipel. Op een gemeenteavond vorig jaar heeft hij nog uitgebreid en boeiend verteld over zijn ervaringen in die tijd. Na acht jaar keert hij terug naar Nederland. Na Sulawesi volgen Zevenaar en Hilversum, in 2009 gaat hij met emeritaat.
Voorjaar 2013 neemt ds. Lia Davidse een beroep naar Rossum aan. De kerkenraad besluit om op zoek te gaan naar een emeritus predikant voor bijstand in het pastoraat. Over het antwoord op de vraag of hij daar belangstelling voor heeft, hoeft hij geen seconde na te denken, hij zegt meteen en hartgrondig ja.
In de bijna vijf jaar dat hij in ons midden werkzaam was, hebben we hem leren kennen als een geboren pastor. Trouw, toegewijd en met liefde bezocht hij zieken en begeleidde hij stervenden. En al snel deed hij meer dan dat. Hij verzorgde een aantal keren per jaar de zondagse eredienst. Kerst, Oudjaar, Paaswake, Paasochtend, Avondmaal: als het preekrooster weer gevuld moest worden was hij beschikbaar. Altijd zorgvuldig voorbereid en - vaste regel voor hem - nooit langer dan een uur.
Op de rouwkaart stonden enkele regels uit lied 91a:
Engelen zendt hij alle dagen
om jou tot vaste gids te zijn
zij zullen je op handen dragen
In een overvolle kerk De Morgenster was zaterdag 17 maart de afscheidsdienst. We zongen onder meer lied 91a en lazen het verhaal van de Samaritaanse vrouw uit het evangelie van Johannes. Een verhaal waarin grenzen en vaste gewoontes doorbroken worden. Jezus (man) spreekt onbekende vrouw aan, zeer ongebruikelijk in die dagen. Joden en Samaritanen meden elk contact, rabbi Jezus spreekt een Samaritaanse vrouw aan, zeer ongepast in de ogen van de Joodse leiders. En de vrouw weet zich gekend. Een verhaal dat helemaal paste en past bij ds. Reinier Beltman: groot liefhebber van (spiegel)verhalen, wars van hokjesgeest en vastgeroeste patronen, overtuigd van het belang om als mens gekend te worden, ruimte scheppend voor iedereen, los van levensovertuiging en geloof. Het meest uitgesproken kwam dat tot uiting in de diensten bij het afscheid van gemeenteleden. Na welkom en begroeting volgde een gebed waarmee hij iedereen insloot, er bij betrok:
In dit samenzijn verstillen wij nu,
om te zoeken naar en ons te laten vinden door U, o God,
de bron van ons bestaan,
het bindweefsel van ons samenzijn hier.
Voor sommigen van ons zijt Gij de God met wie mensen over muren springen.
Voor anderen een vreemd geworden klank, echo uit een ver verleden.
Voor weer anderen een woord dat nooit geloof heeft kunnen wekken,
voor nog weer anderen een nieuw oud verhaal dat ons raakt en beweegt.
Zo treft u ons hier aan,
gelovig, nog steeds of niet meer,
of nooit geweest of opnieuw,
maar allemaal verlangend om al die gevoelens van ons zo te uiten dat zij u bereiken
opdat wij boven ons zelf uitgetild worden.
Wij vertrouwen ons toe aan uw vindingrijke liefde.
Dat het zo moge zijn.
Wij gedenken ds. Reinier Beltman met eerbied en genegenheid.
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Henk Schuringa
Op vrijdag 16 februari 2018 overleed Hendrik Jan Schuringa op 78-jarige leeftijd. Allemaal om hem heen, in het appartement boven de Meenthof, waren zijn vrouw Thea, de kinderen en kleinkinderen.
Henk en Thea verhuisden zo'n 2,5 jaar geleden vanuit Nederhorst den Berg naar hun mooie appartement in Kortenhoef. Met vele sterke vriendschapsbanden bleven zij met de protestantse gemeente verbonden, maar hier wilden ze een nieuwe plek vinden. Bewust kozen ze voor sterke betrokkenheid bij De Graankorrel in ’s-Graveland.
Kort na de verhuizing werd bij Henk kanker in zijn schouder geconstateerd. Maar die leek na een operatie helemaal weggehaald. Tot groot verdriet bleken er afgelopen oktober toch uitzaaiingen op diverse plaatsen in zijn lichaam te zitten. Alles wilde hij proberen om die ziekte klein te krijgen, maar de agressie van zowel de behandelingen als de ziekte verzwakte hem meer en meer. De laatste weken werd zijn ziekbed zwaar.
Henk was jarenlang de stille kracht op de achtergrond in onze gemeente van Nederhorst den Berg. Als lid van het college van kerkrentmeesters (en als één van de vele oliebollenbakkers; bij de uitvaart waren er naderhand oliebollen bij de koffie!) heeft hij heel veel problemen opgelost en klussen aangepakt.
Voor alle activiteiten van onze gemeente was hij beschikbaar, behalve in het weekend. Want dan waren ze altijd te vinden in hun tweede thuis, de caravan op de camping in Voorthuizen.
Ook daarvan moest Henk (ongetwijfeld met pijn in het hart) afscheid nemen, maar het tekent zijn karakter dat hij zich dat al eerder had gerealiseerd. Net zoals de weloverwogen verhuizing naar Kortenhoef.
Donderdag 22 februari namen we afscheid van Henk in een dienst in de Willibrordkerk van Nederhorst den Berg en brachten we hem naar zijn laatste rustplaats op begraafplaats De Hornhof.
ds. Evert-Jan van Katwijk
Nederhorst den Berg
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Henk Flierman
Op 1 oktober jl. overleed in zijn 80e levensjaar Henk Flierman, echtgenoot van Landa Griffioen, (schoon)vader van Erika & Ruud (in herinnering) en Gerard & Annemarie, opa van Sebastiaan & Mirjam en Martijn, overgrootvader van Lucas en Saar.
Henk had al wat gezondheidsproblemen. Na een val kneusde hij ribben waarvan vervolgens enkele braken. Hij belandde in het ziekenhuis, werd geopereerd aan een gebroken rib, liep een delier op, ging naar verpleeghuis Gooizicht voor revalidatie… maar het werd steeds duidelijker dat hij niet meer de oude Henk kon worden, waarschijnlijk zelfs niet meer in het zo vertrouwde huis aan de Oranjeweg 52 terug kon komen. Daarom is er bij zijn geliefden ook een gevoel van vrede dat hem verder lijden bespaard is.
Henk was een mensen mens. Naast zijn levenslange werk als automonteur was hij op tal van terreinen actief. Vele jaren was hij deel van de kostersploeg van De Graankorrel. Hij was actief bij de IJsvereniging waar hij kinderen de schaatsjes onderbond, bij de Avondvierdaagse, bij de Voedselbank.
Zingen was Henks lust en leven. Veertig jaar lang was hij lid van het mannenkoor Crescendo. De CD’s van dat koor gaven rust en troost toen hij in het ziekenhuis was opgenomen. Met zijn kleinkinderen maakte hij liedjes op de melodieën van psalmen en gezangen. Het was dan ook ontroerend dat zangmaten van Crescendo het lichaam van Henk de kerk binnen droegen voor de dankdienst voor zijn leven op zaterdag 7 oktober.
Dochter Erika sprak in die dankdienst onder andere een beroemd gedicht van Joost van den Vondel uit: Waar werd oprechter trouw tussen man en vrouw ter wereld ooit gevonden… Ja, het kon niet anders dan dat ‘liefde’ het hart van die dankdienst was. Het 57-jarig huwelijk van Henk en Landa is de belichaming van die liefde. In die liefde was er voldoende plaats voor méér dan de eigen twee kinderen; die zijn er dan ook altijd geweest en die hoorden er volop bij en deelden ook in alles.
Henk was ook een heel gelovig mens. Daarvan getuigde hij nog – in al zijn broosheid – in ziekenhuis en verpleeghuis. Uit die liefde, die de apostelen Johannes en Paulus zo bezingen, leefde Henk, deze liefde lééfde hij. Daarom mogen wij geloven dat hij nu in deze eeuwige liefde, in deze eeuwige God, voor altoos is geborgen.
Moge de aanhef op de overlijdensannonce van Henk tot troost en bemoediging zijn voor Landa, Erika en Gerard, klein- en achterkleinkinderen op hun weg verder – eerst vooral in de stilte, de leegte, het gemis en het verdriet daarbij, maar ook in dankbaarheid voor al de liefde en goede zorgen van Henk gedurende zijn hele leven: Aanwezig in afwezigheid, voorgoed met ons bestaan verbonden, en daarom nooit verleden tijd.
ds. Reinier Beltman
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Bruin Grotendorst
Op 25 september jl. is in zijn 95e levensjaar Bruin Grotendorst overleden. Op 17 april vorig jaar ging zijn vrouw Rie Grotendorst-van Doorn heen na een plotselinge hersenbloeding. Dat was – als ik dat zo menselijk mag zeggen – eigenlijk niet de ‘gewenste volgorde’. Rie was van het sterke geslacht, terwijl Bruin al heel broos was.
Na haar heengaan heeft Bruin nog een aantal maanden in het vertrouwde huis op Noordereinde 197 in ’s-Graveland gewoond. Dat was alleen maar mogelijk met veel thuishulp en met mantelzorg van zijn dochter Ans, zijn zoon Han en een aantal lieve en trouwe gemeenteleden.
Dochter en zoon, beiden thuis in de wereld van de zorg, vonden een passend huis waar hun vader verzorgd en verpleegd kon worden: het filiaal van De Bolder aan de De Ruyterstraat in Huizen: een kleinschalige woonvoorziening voor ouderen met dementie. Daar is vader Bruin goed en liefdevol verzorgd.
Elke twee à drie weken bezocht ik hem daar. We hebben daar heel wat zwijgzame uren samen doorgebracht – ook al omdat het praten hem moeilijk was geworden. Soms vroeg hij me waarom ik hem daar nog kwam opzoeken – hij had immers toch niets te vertellen; dat was aandoenlijk.
Na het overlijden van zijn Rie kon Bruin geen geluk meer ervaren. Hij leefde een leven dat eigenlijk geen leven meer mocht heten. Zijn leven was voltooid toen Rie er niet meer was. ‘Waarom komt God mij niet halen?’ Na zijn overlijden mailde dochter Ans me dat de laatste levensfase van haar vader haar meer verdriet heeft gedaan dan zijn overlijden.
Op 29 september is het lichaam van Bruin Grotendorst in zeer besloten kring ter aarde besteld op de Algemene Begraafplaats Berestein te ’s-Graveland. Op de overlijdensbrief staat een afbeelding van twee oude in elkaar gestrengelde handen met daaronder de tekst: ‘Na anderhalf jaar weer herenigd met zijn geliefde vrouw’.
Dat de gedachtenis van Bruin Grotendorst zijn kinderen, schoon-, klein- en achterkleinkinderen tot zegen mag zijn.
ds. Reinier Beltman
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Ruud Kuiper
Maandagmiddag 12 juni 2017 is mijn man Ruud Kuiper overleden.
Drie en een half jaar geleden kreeg hij de diagnose longkanker en na een zwaar traject van chemo en bestraling heeft hij nog 3 mooie jaren mogen leven.
Toen de ziekte in januari terugkwam was al snel duidelijk dat genezing niet meer mogelijk was. Omdat hij hier altijd rekening mee heeft gehouden had hij daar al snel vrede mee.
Ik ben trots op de open en positieve manier waarop hij zijn ziekte gedragen heeft.
Met Pinksteren zijn we nog samen met zijn twee broers en zus naar Portugal geweest, waar zij vroeger vaak met hun ouders langere tijd verbleven in verband met het werk van vader. Na een mooie zondag moesten we helaas eerder terug. De tijd en de ziekte haalden hem in…
Thuis hebben we nog een paar mooie dagen gehad. Ruud had alles voor zijn gevoel goed afgesloten en had eindelijk rust in zijn hoofd.
“Ik ga slapen in het aardse en word weer wakker in het hemelse”, zei hij tegen iedereen met wie hij die laatste dagen nog sprak.
Hij kwam niet veel in de kerk, maar heeft een paar jaar geleden het boek ‘Een ongewoon gesprek met God gelezen’ en dat sprak hem erg aan.
Na een paar nachtelijke denk-uurtjes, waarin hij met zichzelf in het reine moest komen, lag onze trouwbijbel op tafel en vroeg hij mij waar de tekst over liefde in de bijbel stond.
1 Korintiërs 13 vers 4 en 5
De liefde is geduldig en vol goedheid.
De liefde kent geen afgunst,
geen ijdel vertoon
en geen zelfgenoegzaamheid.
Ze is niet grof en niet zelfzuchtig,
ze laat zich niet boos maken
en rekent het kwaad niet aan.
Ruud heeft zijn lichaam ter beschikking gesteld aan de wetenschap en wij hebben in besloten kring afscheid van hem genomen.
Erika Kuiper-Flierman
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Lenie van der Woude-van Laar
In de vroege ochtend van de eerste Pinksterdag, 4 juni 2017, is Lenie van der Woude-van Laar overleden; zij werd bijna 96 jaar oud.
Sinds vorig jaar juni werd de gezondheid van Lenie steeds brozer. Heel wat keren verbleef zij voor een korte opname in het ziekenhuis. Even zo veel keren richtte zij zich weer op en ging blijmoedig verder – zij het een ‘treetje lager’, zoals zij zelf zei.
Gelukkig was daar zoon Kees, een ervaren verpleegkundige, zonder wiens mantelzorg Lenie niet tot het einde in haar vertrouwde huis aan de Egidius Blocklaan had kunnen blijven wonen. En daar was buurvrouw Riet Pauw, die een dagelijks oogje in het zeil hield en boodschappen deed.
Lenie volgde het middelbaar onderwijs. Toen kwam de oorlog, waardoor verdere studie belemmerd werd. In die oorlogsjaren fietste zij van Amsterdam naar Friesland voor voedsel, maar ook om illegale berichten over te brengen waardoor zij een keer twee weken in de gevangenis belandde. Zij werd uiteindelijk verpleegkundige.
Lenie’s vader was onder andere koordirigent.
Zij zat ook op een koor waar ze Wopke leerde kennen. Die twee trouwden in 1948. Zoon Kees werd geboren, zoon Herman geadopteerd.
In 1963 kwam het gezin in Kortenhoef te wonen omdat Wopke zij typografische werk in Hilversum voortzette; hij werd lid van de cantorij onder leiding van Jan Matse.
Lenie zette zich in voor het transport van goederen naar Roemenië, na de val van dictator Ceausescu. In de jaren zeventig was zij vrijwilligster bij de telefonische hulpdienst in Hilversum. Een blijmoedig, pittig, dapper en rechtvaardig mensenkind!
Wopke overleed in 1999.
In de dienst op vrijdag 9 juni in De Graankorrel hebben we gedankt voor het leven van Lenie van der Woude. De woorden voor die dank werden aangereikt door Psalm 23: De Heer is mijn herder, mij ontbreekt niets. Daarna is haar ‘reismantel’ in stilte gecremeerd.
ds. Reinier Beltman
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Aagje Bijloo-Hannema
Op 1 januari 2017 is in haar 93e levensjaar Aagje Bijloo-Hannema overleden. Zij was sinds 21 juni 2002 weduwe van Ir. Johan Dirk Bijloo, en moeder van Hans en Marijke die in 2010 op 56-jarige leeftijd overleed.
Aagje was met trots Friesin. In de oorlogsjaren doorliep zij het gymnasium en ging daarna studeren in Wageningen. Daar ontmoette zij Dirk. Zij trouwden, de twee kinderen werden geboren, en Aagje wijdde zich aan gezin en huishouden. Eerst woonden zij aan de Herenweg in Ankeveen, later kwam grond beschikbaar aan het Stichtse Eind waarop een huis werd gebouwd. Aagje stichtte een sociëteit voor meisjes die gehouden werd in Het Wapen van Ankeveen. Ook leidde zij vele jaren een bejaardensociëteit ter plaatse.
Kerkelijk was zij zeer betrokken bij de Hervormde Gemeente van Ankeveen: vele jaren was zij er diaken. Ook was zij scriba (= secretaris) van de classis (= regionaal verband van kerkelijke gemeenten). Organiseren was een talent van haar.
Bijna zeven jaar geleden fuseerde de Hervormde Gemeente Ankeveen officieel met de Gereformeerde Kerk van ’s-Graveland/Kortenhoef en zo werd de Protestantse Gemeente rond kerkgebouw De graankorrel gevormd. Aagje wilde – hoewel die fusie bestuurlijk voortreffelijk geregeld was – dat Ankeveen in die Protestantse kerkenraad vertegenwoordigd was. En zo werd zij daarin ouderling. Voor de vergaderingen van die kerkenraad werd zij altijd gehaald en gebracht, zij volgde met haar vergrootglas met lamp de stukken, en was vooral stil aanwezig. Maar altijd heel waardig.
Er was Aagje heel veel gelegen aan het bewaren van haar zelfstandigheid. Toch moest zij de laatste tijd steeds meer omgeven worden met hulp. En ineens brak het. Zij belandde in ziekenhuis Blaricum. Daar kon niet veel meer voor haar gedaan worden. Zij wilde per se naar huis. Daar is zij de laatste twee weken 24 uur per etmaal terminaal verzorgd.
Op vrijdag 6 januari (Driekoningen) hebben wij haar herdacht en afscheid genomen in De graankorrel. In de oude Simeon (Lucas 2, 22 vv) herkenden we iets van Aagje: Nu laat u, Heer, uw dienaar in vrede heengaan, zoals u hebt beloofd. Want met eigen ogen heb ik de redding gezien die u bewerkt hebt voor alle volken…
Aansluitend is het lichaam van Aagje toevertrouwd aan de aarde op de Algemene Begraafplaats in Ankeveen, in het graf van haar man Dirk.
Moge haar geliefden – onder wie drie kleinkinderen met partners en haar achterkleinkind – nu ook hun weg in vrede vervolgen.
ds. Reinier Beltman
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Leendert Hendrik Gerrit Moen
Op 30 november 2016 is in zijn 96e levensjaar Leo Moen overleden – ruim drieënhalf jaar ná zijn vrouw Durkje Zandbergen.
In dit In memoriam gedenken we beide echtelieden. Niet alleen omdat destijds er geen Wij gedenken Durkje Zandbergen in KSSK is gekomen, ook omdat deze twee mensenkinderen tot in beider dood zo innig met elkaar verbonden bleven.
Ik kende meneer en mevrouw Moen al vele jaren omdat zij in de Hilversumse wijk woonden waar ik predikant was. Zij verhuisden naar Veenstaete. Daar ontmoette ik hen weer toen ik drieënhalf jaar geleden betrokken mocht raken bij de geloofsgemeenschap rond De Graankorrel. Durkje was toen al geestelijk verder achteruitgegaan. Desondanks kon hun diamanten huwelijksjubileum nog echt gevierd worden. Kort daarna moest Durkje verpleegd worden op de meerzorg in Veenstaete. Niet veel later overleed zij – bijna 95 jaar oud.
Het samenleven van meneer en mevrouw Moen – zij bleven voor mij ‘meneer’ en ‘mevrouw’; zij konden immers mijn ouders zijn – kende zo zijn toppen en dalen. Hij had HBS gedaan, zij de huishoudschool. Hij kwam als technicus te werken bij de Wereldomroep en werkte zich op tot documentairemaker, producer en regisseur bij de NCRV. Zij werkte als stenotypiste/telefoniste maar moest daarmee stoppen – zoals in die tijd dat ging – bij hun trouwen. Dat teruggedrongen worden in de huishouding veranderde in een zegen, in een topervaring toen Ad en Juul werden geboren. Vader sprak met steeds grotere dank over de zorg van moeder voor de kinderen en het huishouden; zij was er altijd. De jongens hebben een fijne jeugd gehad, zij leerden normen en waarden.
Door die rolverdeling kon vader zich helemaal op zijn werk storten. Daarin ontwikkelde hij zich steeds verder. In die wereld van de media kun je ook oog krijgen voor veel van wat er in de wijde wereld gebeurt. Dat wil je dan ook wel graag thuis delen, met je partner. Maar dat bleek nogal moeilijk te gaan. Dat technische werk was sowieso niet makkelijk te communiceren met een buitenstaander. Maar vooral: zij zat anders in elkaar. Hij was behoorlijk serieus, zij luchtiger. Hij had dat wel eens anders willen hebben, en zij wist dat, en dat kon hen beiden verdrieten.
Maar dan was er weer zo’n topervaring als zij op zo’n leuke en verrassende manier uit de hoek kon komen – als een bruid die haar bruidegom verrast. Niet voor niets schreef hij in haar overlijdensbrief: Zij was 65 jaar lang mijn bruid.
Na het heengaan van zijn vrouw werd het behoorlijk leeg in het leven van meneer Moen. Hij miste de zorg voor haar, zijn gezichtsvermogen liet deze visueel ingestelde man steeds verder in de steek. Hij vroeg zich af of hij zich wel voldoende in zijn vrouw verplaatst en haar in haar eigenheid gewaardeerd had. Hij had zijn geloofstwijfels. Wat was nog de zin van zijn leven? Mede door deze zo eerlijke en doorleefde (zelf)kritische vragen zal ook ik meneer Moen missen. Tegelijk was hij zielsdankbaar voor de hechte band met Ad & Berthe en Juul & Sylvia, en met de zes kleinkinderen met hun partners, en met de vier achterkleinkinderen en een vijfde op komst. En hij was dankbaar voor de warme opvang door de gemeente in De Graankorrel.
In de uitvaartdienst stond psalm 23 centraal – de trouwpsalm van Leo en Durkje. Vroomheid waarin uitsluitend plaats is voor dankbaarheid en vertrouwen en niet ook voor woede en vertwijfeling, is griezelige vroomheid. Alsof een mens zich pas bij de Goede Herder mag melden wanneer hij netjes met de twee woorden van ja en amen kan spreken. Eigenlijk kun je psalm 23 pas echt in de mond nemen als je ook weet hebt van de psalm die er aan voorafgaat: Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?
Wat was het indrukwekkend om met alle aanwezigen op het erf van de kerk ‘de reismantel’ van meneer Moen uitgeleide te doen – op weg naar Den en Rust – met de woorden van het In paradisum en onder eentonig klokgebeier! Á Dieu.
ds. Reinier Beltman
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Willem – Wim – Sels
Op woensdag 18 mei 2016 is in zijn vierennegentigste levensjaar Willem – Wim – Sels overleden, echtgenoot van Ria Emous, wonend aan de Van Voordenlaan 25. Vooral een sterk verminderde nierfunctie werd hem uiteindelijk fataal.
In de oorlog kwam Wim te werken bij de Nederlandse Spoorwegen, te beginnen als leerling-machinist. Met collega’s werd toen herhaaldelijk schade toegebracht aan Duitse transporten.
Het gezin Sels woonde in die oorlogsjaren naast de Parkkerk in Amsterdam, waar vader koster was. Er was toen veel contact met een joodse familie waarvan een hartverscheurende correspondentie getuigt; die familie heeft de vernietigingskampen niet overleefd.
Na veel aanvullende zelfstudie werd Wim na de oorlog administratief medewerker bij de NS. Later werd hij secretaris van de Vervoersbond van het Christelijk Nationaal Vakverbond (CNV). Daar behartigde hij vooral de belangen van het NS-personeel, tot hij in 1981 met pensioen ging. Later kreeg hij het gouden insigne met lauwertak en robijn van die vakbond, vanwege vijftig jaar lidmaatschap ervan.
In de Parkkerk was Wim al gefascineerd door het orgel aldaar. In de oorlog begon hij met zijn muziekstudie. Hij behaalde hoge kwalificaties voor orgel en cantoraat. Hij begon als organist in 1946 in de Lutherse Kerk te Monnickendam. Later volgden nog veel andere orgelplaatsen, ook in de Hervormde Kerk aan de Kortenhoefsedijk en in de kerk die nu De Graankorrel heet; in deze laatste kerk bespeelde hij het orgel tot zijn 85e jaar – dus tot ruim acht jaar geleden.
Wim maakte een heel eigen geloofsontwikkeling door. Catechisatie volgde hij bij de bekende Amsterdamse predikanten Buskes en Smelik; bij de laatste deed hij belijdenis. Zijn beleven van geloof en kerk werd hoe langer hoe meer ingevuld vanuit de kerkmuziek en de liturgie.
Het komt niet zo vaak voor dat mensen hun eigen leven zo uitgebreid documenteren. Dat had Wim wel gedaan. Daarin had hij ook precieze aanwijzingen voor zijn uitvaart gegeven. Die hebben we natuurlijk gevolgd. Op dinsdag 24 mei was de afscheidsdienst in De Graankorrel. Het hart daarvan was het Hooglied van de Liefde, door de apostel Paulus bezongen in zijn eerste brief aan de gemeente in Korinthe. Die keus had Wim gemaakt omdat hij in de woorden van dat lied zijn huwelijk met Ria weerspiegeld zag.
Het lichaam van Wim werd aan de aarde van de Algemene Begraafplaats aan de Kortenhoefsedijk toevertrouwd.
Moge de gedachtenis van Wim Ria een verdere familie tot zegen zijn.
ds. Reinier Beltman
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Maria Grotendorst-van Doorn
Op zondagmorgen 17 april 2016 is in haar 94e levensjaar Maria – Rie – van Doorn overleden, sinds 4 juni 1947 echtgenote van Bruin Grotendorst, wonend aan het Noordereinde 197.
Alle keren dat ik in de afgelopen drie jaar het echtpaar bezocht, was een steeds terugkerend gespreksonderwerp wie van hen beiden als eerste zou gaan en hoe het dan met de ander verder moest.
Totdat zij op – nota bene – de Paasmorgen volkomen onverwachts getroffen werd door een herseninfarct, was moeder Rie de sterkste schakel. Zij werd opgenomen in Tergooi-ziekenhuis in Blaricum. Toen zij ook nog eenzijdig verlamd raakte, ging zij voor revalidatie naar Naarderheem. Aan die revalidatie werd niet meer toegekomen. Op vrijdag 15 april hebben dochter Ans, zoon Han en ik haar gezegend voor haar laatste reis, die de zondag daarop begon.
Omdat vader Bruin niet meer zo goed van kerkgebouw naar begraafplaats kon komen, werd de afscheidsdienst in de aula van begraafplaats Berestein gehouden. Dat hoewel vader en moeder een grote betrokkenheid hadden – en hebben – bij de kerkelijke gemeente in De Graankorrel. Vader heeft zelfs nog preken gelezen in het gereformeerde kerkje in Ankeveen, en moeder Rie was lang voorzitter van de Nederlandse Christen Vrouwenbond. Daar opende zij de bijeenkomsten vaak met een gedicht; gedichten waren haar grote passie – daarom zegden Ans en Han een gedicht in de dienst waarin Psalm 23 ons troostte en bemoedigde.
Rie hield niet van biografieën in afscheidsdiensten. Dat hebben we dan ook niet gedaan, en dat doe ik ook niet in dit In memoriam. We zullen ons Rie herinneren als de lieve, krachtige, goedlachse vrouw zoals haar portret bij hun zestigjarig huwelijksfeest zo prachtig laat zien – de foto die de kist sierde.
Vader Bruin werd en wordt gedragen door engelen van mensen om hem heen: allereerst zijn beide kinderen, dan de mensen van de thuiszorg, en ook een aantal trouwe gemeenteleden. Ondanks al die engelenzorg wordt er hard gewerkt om voor hem zo spoedig mogelijk een goede en veilige woon- en zorgplek te vinden – hoe moeilijk het ook is het zo vertrouwde huis aan het Noordereinde te verlaten. Maar ook op die nieuwe plek zal hij door engelen van mensen gedragen worden – ten einde toe.
ds. Reinier Beltman
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Geertruida Francisca Dekker-Kouwenhoven
Op zaterdag 5 maart 2016 is in haar vijfenzeventigste levensjaar Truus Kouwenhoven, echtgenote van Gerrit Dekker, wonend aan De Kwakel 16, ontslapen.
Haar overlijden vervult de haren met dubbele gevoelens. Allereerst is er het verdriet dat zij is heengegaan, deze vrouw die door haar Kortenhoefse vriendenkring zo raak is getypeerd in hun advertentie in een landelijk ochtendblad: trouw, actief, kleurrijk, muzikaal, dapper. Het gemis van haar en de leegte door haar zijn nu al zo voelbaar, en zullen alleen maar groter worden in de eerstkomende tijd. Vooral ook omdat zij – over de laatste moeizame jaren van haar leven heen – herinnerd zal worden als de mens zoals getypeerd door haar vriendenkring.
Anderzijds is er ook een gevoel van opluchting, ja, van bevrijding, dat Truus – en haar geliefden mét haar – niet langer heeft hoeven te lijden. Ieder die haar in de laatste fase van haar leven heeft bezocht, thuis en in Veenstaete – en dat zijn er velen, heeft gevoeld hoe Truus zelf leed onder haar vasculaire dementie, gecombineerd met Parkinson. Haar lijden sneed door je ziel, en je was zo machteloos om haar daarin iets van verlichting te geven.
Gerrit en Truus trouwden in 1967. De tekst bij de inzegening van hun huwelijk was: Zolang wij leven, leven we voor de Heer, en wanneer we sterven, sterven we voor de Heer (Romeinen 14,7-8). Leven voor de Heer… wat betekent dat? Is het niet dat je je hebt laten raken door wat Jezus ons heeft laten zien waar het God om te doen is: dat leven pas echt leven is als het doortrokken is van liefde, barmhartigheid, vergevingsgezindheid, inzet voor gerechtigheid en vrede? Dat was de levensuitdaging die ook Truus als de hare zag in haar betrokkenheid bij samenleving (Amnesty International) en kerk (cantorij).
En sterven voor de Heer…? Zeker in deze Paastijd mogen we geloven dat het leven van Truus – in navolging van dat van Jezus – niet verloren en vergeten zal raken, maar dat het in de trouw en liefde van God voor eeuwig geborgen is.
Zo hebben we op donderdag 10 maart afscheid van Truus genomen en onze dankbaarheid voor haar leven geuit. Dat gebeurde in de Hervormde Kerk aan de Kortenhoefsedijk. Waarom daar? Voor Truus en Gerrit is de combinatie van dat kerkgebouw met pal daarachter het kerkhof zo betekenisvol.
Moge de gedachtenis van Truus Kouwenhoven tot zegen zijn voor Gerrit, de kinderen Marleen met Rob en Gert met Daphne, en de kleinkinderen Floor, Maartje, Siemen, Sacha, Gijs en Anouk.
ds. Reinier Beltman
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Jan Matse
Op vrijdag 2 oktober 2015 overleed in zijn eenennegentigste levensjaar – na een rijk gevuld en welbesteed leven – Jan Matse. Hij en zijn vrouw Diet woonden de laatste jaren in zorgcentrum Godelinde in Bussum.
Jan Matse was een mens met twee zielen in één borst. Pas toen daar financieel wat ruimte voor kwam, ging hij op latere leeftijd sociologie studeren. Hij was daarin zo goed – want hij streefde in alles naar nog beter dan perfect – dat hij meteen na zijn promotie universitair docent werd in dat vak aan de Vrije Universiteit. Hij was een echte wetenschapper, een knappe kop.
Maar tegelijk was hij een heel musisch mens. De muzen van de muziek en de poëzie waren alles voor hem. Hij was een ongelooflijk bekwame autodidact op het terrein van de kerkmuziek. Daar klopte zijn hart.
Toen schoonzoon Jan Offringa met dochter Willie in 1986 predikant werd in ‘s-Graveland, haalden zij hem over om dirigent van de cantorij in de toen nog Gereformeerde kerk ter plaatse te worden. Dat heeft Jan meer dan twintig jaar met grote gedrevenheid en kunde gedaan.
Twee zielen in één borst. Anders gezegd: een mens met hoofd én hart. Met zijn hoofd kreeg hij zo zijn twijfels aan wat de geloofstraditie hem had aangereikt. Die twijfels werden natuurlijk ook gevoed door alles wat er sinds de jaren zestig/zeventig van de vorige eeuw was gaan schuiven op geloofsgebied, ook in de Gereformeerde Kerken in Nederland; een tijd lang was hij niet meer zo ‘kerks’.
Door de muziek van zijn hart raakte hij toch weer betrokken, gaf hij zich weer over aan dat heilige theater dat de liturgie ook is.
Want wat je niet (meer) kunt zeggen, niet (meer) dúrft te zeggen, zing je wel uit. ‘Zingen is dubbel bidden’, zei kerkvader Augustinus.
Jan herkende zich in Petrus die – net als Jezus – in de storm over het water probeert te lopen – Matteüs 14,22-33. De stoere Petrus, man van steile zekerheden, blijkt ook de diep twijfelende mens.
Jaren geleden heeft Jan daar het gedicht Ik, Petrus bij geschreven:
Hij zag zijn meester op de golven tot zich komen.
Toen greep hem plots een blij verlangen aan.
Zo Gij mij roept Heer, kom ik zonder schromen.
En op zijn Heilands woord is hij gegaan.
Maar toen heeft hem de twijfel ingenomen
Van die op eigen kracht door ’t leven gaan:
Die golven en die zee … . Er valt niet aan te ontkomen,
Ik voel mij zinken, Heer, zie mij vergaan.
De Heer heeft hem aan de zee ontreten.
Want dood en leven staan in zijn domein.
En met een zachte blik heeft hij hem stil verweten:
“Mijn zoon, hoe vind ik uw geloof zo klein.”
Toen is de twijfelaar gerijpt tot zeker weten.
Toch zou hij eens zijn Heers verloochner zijn.
Alle geestelijk gezonde mensen leven tussen de polen van zekerheid en twijfel, tussen de polen van vertrouwen en angst; nu eens wat dichter bij de ene pool, dan weer wat dichter bij de andere. Hoed je voor de doctrines, ook de kerkelijke doctrines, die alleen maar zekerheden verkondigen. Anderzijds zijn mensen die alleen maar door twijfels verscheurd worden, niet te benijden.
De stoere Petrus lijkt weg te zakken. Maar hij wordt gered. Er is een hand die hem grijpt: van Jezus – soms in de Bijbel Mensenzoon genoemd, soms Zoon van God. Het is een ervaring – via een mens – van wat je God mag noemen. Vertrouwen dat je verankerd bent in God. Vertrouwen dat als je valt, je valt in Gods hand. Dat je niet ten onder gaat in het water van het niets, maar dat je geborgen wordt in het net van die Visser van mensen; dat net dat geboet is met de schering van trouw voor jou en de inslag van ontferming voor jou.
Zo hebben we op vrijdag 9 oktober in een overvolle Graankorrel Jan Matse herdacht en afscheid van hem genomen. En op het plein voor dat kerkgebouw hebben we onder klokgelui hem uitgeleide gedaan op zijn weg naar dat land van louter licht, waar heiligen heersers zijn; nooit gaat de gouden dag daar dicht in duisternis of pijn. (lied 753: 1 in het Nieuwe Liedboek).
Zijn vrouw Diet wordt in haar moeizame situatie nu verder gedragen door engelen van kinderen en kleinkinderen.
ds. Reinier Beltman
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Johannes Abraham (Jan) de Gooijer en Irmgard Brigitte de Gooijer-Ameis
Afgelopen vrijdag 21 augustus 2015 was er een wel heel bijzondere uitvaart vanuit ʻDe Graankorrelʼ. We moesten afscheid nemen van twee gemeenteleden tegelijk: Jan de Gooijer en zijn vrouw Brigitte de Gooijer-Ameis.
Vader Jan was zondag 16 augustus in verpleeghuis Gooizicht in Hilversum – waar hij revalideerde na een longontsteking – overleden door ontstane complicaties, 89 jaar oud.
De maandag daarop was het afscheid van hem voorbereid met de kinderen Evelien met haar Rob en Chris met zijn Catelijne.
Woensdagmorgen kwam het bericht dat ook moeder Brigitte was overleden. Zij was die avond daarvoor met ernstige benauwdheid opgenomen in ziekenhuis Tergooi in Blaricum. Met alle medische zorg was zij buiten levensgevaar gekomen. Ook bij haar ontstonden er complicaties; die ochtend is zij vredig heengegaan, 79 jaar oud.
Verbijsterend – dat was vanzelfsprekend de eerste reactie. Maar al gauw kwamen er bij de kinderen – en bij anderen – ook ándere gevoelens. Dochter Evelien zei: ‟Moeder is overleden aan een gebroken hart”. Opluchting: moeder is verder lijden bespaard – zij dementeerde en woonde in De Schapenburg in Veenstaete. En vooral: Wat is dit eigenlijk bijzonder, wat is dit eigenlijk mooi: die twee zijn elkaar zelfs in de dood getrouw, die twee kunnen niet zonder elkaar, zij zijn nu verenigd.
Hoe toepasselijk dat woord uit het Bijbelboek Hooglied: Sterk als de dood is de liefde!
Jan en Brigitte ontmoetten elkaar toen hij als fervent treinreiziger op vakantie naar Hamburg was gegaan. Brigitte was aan het eind van de oorlog met haar moeder gevlucht van het Oosten van Duitsland naar het Westen van dat land – bang voor de dreigende Sovjet-dictatuur. Aan die vlucht vol ontberingen hield zij een oorlogstrauma over.
In 1962 trouwden zij en kwamen te wonen in de Jan Stadelaarstraat in Kortenhoef. Daar werden de beide kinderen geboren. De kerk aan het Zuidereinde werd een vertrouwde plek; Jan heeft jaren voor het geluid daar gezorgd. Tot het einde toe kregen zij de geluidsopname van de zondagse kerkdienst.
Wél gedaan, gij goede en getrouwe slaaf, over weinig zijt gij getrouw geweest, over veel zal ik u stellen. Die woorden uit de gelijkenis van de talenten in het evangelie naar Mattheüs (hoofdstuk 25) klonken in de afscheidsdienst. Trouw waren Jan en Brigitte: naar elkaar, naar hun kinderen, in het werk. Zij hebben alles wat zij in zich hadden gewijd aan de liefde en zorg voor elkaar, voor hun kinderen.
Sterk als de dood is de liefde. Later ging het nog een beslissende stap verder: De liefde is sterker dan de dood. Dat wil zeggen: Gods liefde is sterker dan de dood. Dat vieren we in de opstanding van Jezus Christus. God die ook óns leven niet aan dood verloren en vergeten laat gaan, maar bergt in Zijn eeuwige liefde.
Daarom: Wél gedaan, gij goede en getrouwe Jan en Brigitte, over weinig zijt gij beiden getrouw geweest, over veel zal Ik u beiden stellen; ga samen in tot het feest van uw Heer.
ds. Reinier Beltman
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Wim Bos
In de vroege uren van vrijdag 14 augustus 2015 is Wim Bos overleden. Hij is 89 jaar geworden.
Hij overleed aan de complicaties van een val, de maandag ervoor, waarbij hij zijn heup brak. Wij kennen Wim als een eerlijke en betrokken man die zijn mening niet onder stoelen of banken stak.
Wim is geboren op 5 april 1926 in Bodegraven. Hij volgde een studie werktuigbouwkunde aan de MTS en heeft zijn hele werkzame leven als werktuigbouwkundige gewerkt in Puttershoek, Nijkerk, Amsterdam en het laatst bij Philips Duphar in Weesp en Amsterdam.
Wim was een perfectionist en hechtte veel waarde aan zorgvuldig werk en een zorgvuldige werkomgeving. Daardoor had hij nog wel eens zijn vraagtekens bij de leiding als die volgens hem onvoldoende oog had voor de mensen op de werkvloer.
Wim trouwde op 3 september 1953 met Lijnie van Dam. Samen kregen ze 5 kinderen: 2 dochters en 3 zonen, voor wie Wim een lieve en begripvolle vader was. Hij wilde met Lijnie en de kinderen genieten van het goede in het leven.
Wim en Lijnie waren enthousiast lid van onze kerkgemeenschap. Ze voelden zich er welkom en vooral vrij om op een onbevangen manier te geloven.
Wim heeft zich voor de kerk ingezet, samen met Lijnie, ieder op een eigen manier.
Na het overlijden van Lijnie in 2008 heeft Wim zijn leven inhoud weten te geven. Na een herseninfarct woonde hij de laatste jaren in Naarderheem, waar hij een solidaire en behulpzame bewoner was, blij met aandacht en bezoek.
Wim was een gelovig man, maar hij wilde niet zomaar aannemen wat voor de hand lag. Vaak ging hij in discussie over vastgeroeste waarden en tradities. Hij was daar kritisch in.
Meer dan 17 jaar heeft hij als vrijwilliger mee-gefunctioneerd in de bezoekersgroep van de Bijlmerbajes. Hij was er graag en had goed contact met de gedetineerden. Hij was oprecht geïnteresseerd in hun leven, niet nieuwsgierig. Hij wilde hen waarderen, zoals hij vond dat mensen gewaardeerd moesten worden met hun levensverhaal.
Bij dit alles zocht hij altijd naar de kern van waar het bij mensen om ging. Niet alleen bij mensen, ook bij de betekenis van het geloof, van de bijbelverhalen, van de waarden en normen.
Op donderdag 20 augustus hebben we Wim uitgeleide gedaan in een kerkdienst waarbij het boek Prediker centraal stond. Dat vonden we bij Wim passen: zoek naar de essentie, zoek naar waar het werkelijk om gaat in het leven en wees niet bang daarover vragen te stellen en commentaar te geven.
Wij mogen dankbaar zijn voor het lange en rijke leven van Wim dat wij voor een deel met hem hebben mogen delen.
ds. Cokkie Groot-Korstanje
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Catharina (Ina) Holdinga-van der Veen
Op 7 mei 2015 is, in haar 92e levensjaar, van ons heengegaan Ina van der Veen, sinds 24 december 2002 weduwe van Gerrit Jan Holdinga.
Met haar man woonde zij tot diens overlijden in Oudergaard. Hij had de indicatie voor dat tehuis, en daarom moest zij noodgedwongen verhuizen. Zij vond een goede plek in een aanleunwoning van Gooiers Erf in Hilversum. Daar bleef zij verbonden met de gemeente rond ʻDe Graankorrelʼ – het echtpaar was in 1972 in Kortenhoef komen wonen.
Ina werd geboren in Nederhorst den Berg, waar zij een gelukkige jeugd genoot. Gerrit en Ina ontmoetten elkaar op de zang. In 1947 trouwden zij en gingen wonen op de bovenverdieping van het gemeentehuis in Nederhorst. Daarna werd er vele keren verhuisd, omdat Gerit als administrateur, in de rang van adjudant bij het leger, vaak werd overgeplaatst. Er werden hun vier kinderen geschonken: Sophie, Jan, Henny en Peter, en – veel later – drie kleinkinderen: Marit, Rosan en Mats.
Gerrit had misschien wel iets te veel meegekregen van de Gereformeerde Kerk in Ankeveen, die voor een groot deel bevolkt werd door de Holdinga’s. Er werd naar nieuwe kerkelijke wegen gezocht. Uiteindelijk werd de –losse – band met ʻDe Graankorrelʼ gevonden.
Ina had een rotsvast geloof. Voor haar was geloven: zeker weten. Of het nu haar natuur was die haar zo deed geloven, of dat dit geloof haar karakter zo bepaalde … zij was een bijzonder mens: opgewekt, gelijkmatig, blij met kleine dingen, met een onvoorwaardelijke liefde en zorg voor haar man, voor haar kinderen en schoonkinderen Wieger, Liesbeth, Rob – die haar is voorgegaan, en Josien, voor haar kleinkinderen … altijd even gastvrij.
Als een bron van dat rotsvaste geloof hebben we in de afscheidsdienst in ʻDe Graankorrelʼ op woensdag 13 mei fragmenten gelezen uit Hebreeën 11 en 12 – in de bewerking van Niek Schuman, en oude vertrouwde liederen gezongen.
De teraardebestelling volgde daarna op de Algemene Begraafplaats in ’s-Graveland.
Moge haar gedachtenis de haren tot zegen zijn.
ds. Reinier Beltman
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Magdalena (Leni) Schouten-van Garderen
Op donderdag 18 september 2014 is in haar 94e levensjaar overleden Magdalena (Leni) Schouten-van Garderen, sinds elf jaar weduwe van Willem Frederik Schouten.
Het is heel bijzonder als acht kinderen bij het heengaan van hun moeder kunnen zeggen dat zij een prachtige jeugd hebben gehad, dat er heel veel kon, dat zij niets te kort zijn gekomen. Dan heb je het als ouders heel goed gedaan, vooral omdat er heel hard gewerkt moest worden om dat allemaal mogelijk te maken.
Meneer en mevrouw Schouten worden door de gemeente rond 'De Graankorrel' natuurlijk vooral gekend als het kostersechtpaar dat ruim 25 jaar lang de Gereformeerde Kerk aan het Zuidereinde bestierd heeft; moeder hielp daarin volop mee. Verjaardagen werden altijd gevierd in het jeugdhonk van de kerk. Bovendien was zij jarenlang voorzitter van de Christen Vrouwen Bond. Daarnaast bezocht zij bejaarden.
Van de Koninginneweg werd verhuisd naar de Wilhelminahof. Dat was een omslag in het leven van mevrouw Schouten. Later hebben zij en haar man nog samen anderhalf jaar in Oudegaard gewoond. Toen Veenstaete er kwam, zat zij in de cliëntenraad. De zuidvleugel van Veenstaete wordt gesierd door vele van de 120 borduurwerken die mevrouw Schouten heeft gemaakt; dat borduren deed zij tot het laatste moment.
De kinderen hebben hun geweldige moeder liefderijk verzorgd, onder het motto: 'Mogen we wat terugdoen?' Want moeder was altijd meer van het geven dan van het ontvangen.
Het is natuurlijk heel naar dat nu juist mevrouw Schouten niet 'uitgevaren' kan worden vanuit 'haar' kerk, omdat momenteel de vloer daarvan helemaal opgebroken is vanwege vernieuwing. Gelukkig kan de kerk aan de dijk gehuurd worden. In de dienst van Woord en Gebed aldaar grijpen we terug op de viering van het 50-jarig huwelijksfeest van Sjors en Leni op 20 juni 1996. Daarna wordt haar lichaam toevertrouwd aan de aarde op de begraafplaats aan de Beresteinseweg.
De gedachtenis van Magdalena Schouten-van Garderen zal haar acht kinderen en hun partners (helaas is Wilma van Leo zo jong haar voorgegaan), haar 25 kleinkinderen en haar bijna 28 achterkleinkinderen tot zegen zijn.
ds. Reinier Beltman
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Alie Gardenier-Birkhoff
Op zondag 22 juni 2014 is na een korte ziekte overleden in haar 94e levensjaar Alie Gardenier-Birkhoff. Zij woonde de laatste twee jaar van haar leven in zorgcentrum Godelinde in Bussum.
Alie werd geboren in ’s-Graveland. Door de economische crisis in de jaren dertig kon zij niet verder leren; dat was jammer want zij had een buitengewoon goed stel hersens. Later heeft zij dat ingehaald door alles te lezen – en te onthouden! – wat los en vast zat.
In de oorlog trouwde zij met Tjerk Gardenier. Hij werd gedeporteerd naar Polen en maakte de geboorte van hun zoon Tjerk zo niet mee. Gelukkig keerde hij terug. Later kwam dochter Tine.
Alie was een bijzondere vrouw: positief, zoekend naar harmonie, gastvrij, dankbaar en tevreden, aandacht voor iedereen en alles. Het was altijd een groot genoegen om bij haar te verkeren.
Zij was kind aan huis in de kerk aan het Zuidereinde. Daar gedoopt, belijdenis gedaan, getrouwd, haar kinderen daar laten dopen. Tot voor kort kwam zij daar nog zo graag bij bijzondere gelegenheden. En de geloofsgemeenschap zag haar daar maar al te graag komen.
Voor Alie Gardenier was de opstanding het hart van haar geloof. In de dankdienst voor haar leven op vrijdag 27 juni stond dat geloof dan ook centraal. We hoorden het verhaal van de Emmaüsgangers uit Lucas 24. Daarin wordt duidelijk dat dat opstandingsgeloof niet vanzelfsprekend is, maar gezocht en gevonden moet worden, dat het je geschonken moet worden. En dat opstandingsgeloof is wat anders dan geloven in menselijke onsterfelijkheid of in reïncarnatie. Het is enkel en alleen gebaseerd op de liefdevolle trouw van God voor ons mensen, van de God die Israël op het spoor is gekomen en die Jezus van Nazareth ons heeft doen kennen.
In dat opstandingsgeloof hebben we Alie Gardenier toevertrouwd aan de trouwe God om in Zijn liefde voor eeuwig bewaard te zijn.
Na de dienst in ʻDe Graankorrelʼ volgde de teraardebestelling op de Algemene Begraafplaats in ’s-Graveland.
Moge de zegenrijke gedachtenis van haar Tjerk met Annette en Tine met Elly, de kleinkinderen met hun partners en de achterkleinkinderen vergezellen op hun weg-verder.
ds. Reinier Beltman
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Cornelis van de Velden
Op 29 april 2013 overleed Cornelis van de Velden. Hij werd 94 jaar. Cor van de Velden woonde nagenoeg zijn hele leven aan het Zuidereinde. Cor groeide er op als oudste jongen in een gezin van zes kinderen. Na twee jaar Mulo moest hij aan het werk. In de avonduren behaalde hij het diploma voor hovenier. In 1942 trouwde hij met Tjits de Groot. Ze zouden vijf kinderen krijgen. In de oorlog dook Cor onder en nam actief deel aan het verzet. Hij heeft daar nooit veel over verteld, maar het is een ingrijpende ervaring geweest. Na de oorlog werd er weer hard gewerkt. Naast het werk als hovenier maakte hij samen met zijn vrouw het gemeentehuis schoon. In zijn vrije tijd was Cor vrijwilliger bij de brandweer. Uiteindelijk werd hij daar commandant. Toen hij op zijn 65e met pensioen ging, ontving hij een koninklijke onderscheiding voor zijn vele verdiensten.
Cor had een mooi leven. Hij genoot van vakanties, van zijn kinderen, klein- en later achterkleinkinderen. Hij genoot van gezelligheid. Er was ook verdriet: het overlijden van Atie toen ze twee jaar oud was, het gemis van Tjits na een lange periode van geestelijke achteruitgang, en onlangs het overlijden van zijn oudste zoon Henk. Het viel hem niet makkelijk om hierover te praten.
De laatste jaren van zijn leven trok Cor zich steeds meer terug. Hij leek tevreden op zijn kamer, hij las wat, keek televisie.
In de dienst voorafgaande aan de begrafenis hebben we stilgestaan bij de tekst die op de rouwkaart stond: ‘waar zorgzaamheid en liefde is, daar is God’. We lazen Johannes 15, 9-17. Jezus bindt zijn leerlingen op het hart elkaar lief te hebben. Liefde brengt ons tot onze bestemming. Er willen zijn voor je medemens, dat kenmerkte Cor van de Velden. Het had voor hem iets vanzelfsprekends, omdat het de waarden waren waarmee hij was opgegroeid. Tegelijkertijd was het een eigen keuze die alles te maken had met zijn geloof in God.
Cor heeft geleefd en genoten met en voor vele anderen. Aan Gods liefde en goedheid hebben wij hem toevertrouwd.
Moge allen die hem moeten missen troost ervaren en kracht en inspiratie vinden in zorgzaamheid en liefde.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Elizabeth Som de Cerff–Burgers
Op zondagavond 24 maart 2013 is in alle rust overleden mevrouw Elizabeth Som de Cerff–Burgers. Bep Som de Cerff is 88 jaar geworden. Lange tijd woonde ze met haar man aan de Anton Smeerdijkgaarde 40. De laatste tijd echter op de afdeling Klein Trompenburg in Veenstaete. Bep was een lieve, vriendelijke vrouw. Ze hield van mensen. Heel vaak was ze in Oudergaard te vinden: koekjes ronddelen bij de koffie, meedoen met de breiclub. Gedurende haar leven heeft ze talloze babytruitjes gebreid, maar ook truien voor de kinderen en kleinkinderen. Als je wilde, borduurde ze er mooie figuren op. Ook in de familie was ze meelevend en betrokken. Een moeder die haar kinderen en kleinkinderen liever niet met lege handen naar huis laat gaan, maar ze graag nog wat meegeeft voor onderweg.
Ruim 60 jaar getrouwd was ze getrouwd met Ep. Het huwelijk begon heel bijzonder omdat Ep vlak na de burgerlijke voltrekking naar Indië moest om zijn dienstplicht te vervullen. Drie jaar laten gaven zij elkaar opnieuw hun jawoord, nu in de kerk.
In de dienst voorafgaande aan de crematie dachten we na over de liefde, naar aanleiding van de woorden van Paulus: ‘ons resten geloof, hoop en liefde, maar de grootste daarvan is de liefde’. Liefde is een geheimenis. Als je ervan uitdeelt, houd je niet minder over, maar juist méér. Liefde heft ons op, we blijken tot veel meer in staat dan we zelf hadden gedacht. Liefde brengt ons bij de essentie van het leven. Paulus schrijft dat de liefde nooit zal vergaan. Juist op deze Goede Vrijdag herkenden wij daarin de liefde van God. Liefde overwint zelfs de dood.
In het vertrouwen dat Bep Som de Cerff voorgoed geborgen is in Gods liefde, hebben wij haar uit handen gegeven. We wensen allen die zij achterliet troost en kracht toe en vooral het vertrouwen dat de liefde het grootste is.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Cornelia Johanna Smallenburg
Donderdag 31 januari 2013 is na een kort ziekbed Cornelia Johanna Smallenburg, geboren in 1925, overleden. Corry, zoals we haar allemaal kennen, werd geboren in Ankeveen. Enige tijd later verhuisden haar ouders naar het Noordereinde, waar Corry ook na het overlijden van haar vader (1980) is blijven wonen tot ze haar intrek nam in een seniorenwoning aan de Vreedenburggaarde. Met haar overlijden sluiten we een tijdperk af. Ze was de laatste in een lange rij voorouders die vanaf het ontstaan van de gemeente in 1839, lid is geweest van de Gereformeerde Kerk /Protestantse Gemeente.
Corry was een zeer actief lid. Op 7 september 1969 werd ze bevestigd als ouderling. Ze was de eerste vrouwelijke ouderling en nam de taak van scriba op zich. In de daaropvolgende decennia heeft ze die taak nog meerdere keren en gedurende een lange reeks van jaren vervuld. Ze notuleerde talloze vergaderingen en bijeenkomsten en zelden of nooit behoefden die notulen een aanvulling of correctie. En al moest ze niets hebben van theologische haarkloverijen, indien nodig werden ook die zorgvuldig vastgelegd in haar kenmerkende schuinschrift, later vervangen door de matrixprinter. Ze registreerde, wat ze zelf vond was voor haar van ondergeschikt belang.
Het scribaar was zeker niet de enige taak die ze in de gemeente op zich nam. Ze stond klaar voor een ieder, binnen en buiten de gemeente, voor wie ze iets kon betekenen. Wie geen vervoer had en naar ziekenhuis of dokter moest, deed nooit tevergeefs een beroep op haar. Als dat beroep al nodig was: meestal had Corry al aangeboden te rijden voor het gevraagd was.
In het voorjaar 2001 kreeg Corry voor het vele jarenlang verrichte vrijwilligerswerk een Koninklijke onderscheiding. Ze werd lid in de Orde van Oranje Nassau. Bij die gelegenheid hebben we Corry te midden van familie, vrienden en gemeenteleden gehuldigd. Niet alleen voor het vele vrijwilligerswerk dat ze voor en achter de schermen deed, maar ook voor de manier waarop ze dat deed. Kenmerkend voor haar levenshouding waren haar onbaatzuchtigheid (‘voor wat hoort wat’ was haar totaal vreemd), haar barmhartigheid (ze accepteerde iedereen zoals hij of zij was, (ver)oordeelde nooit iemand) en haar grote trouw (geen verjaardag, trouw- of sterfdag ontging haar). Voor Corry telden mensen met hun alledaagse vragen en problemen, antwoorden en oplossingen. Dogma’s en leerstellingen konden zich niet in haar belangstelling verheugen.
Donderdag 7 februari hebben we met een dankdienst voor haar leven afscheid van haar genomen. De kerk was afgeladen vol. We lazen psalm 91, waarin staat dat God zijn engelen gebiedt: ‘Op de handen zullen zij u dragen’. ‘Sommige mensen geloven niet in engelen’, zei Corry toen ze in het ziekenhuis lag, ‘maar ik wel.’ Ze doelde op de mensen om haar heen, die er voor haar waren, die precies op het juiste moment kwamen en haar hielpen. De psalmist vertelt dat je bij God veilig bent. Uiteindelijk draait het allemaal om Zijn Naam: Ik ben er, Ik zal er zijn. Op allerlei manieren wordt het gezegd: ‘geen onheil zal je treffen, geen plaag zal je naderen’. In de psalm loopt de weg van angst naar vertrouwen uit op de ontmoeting. God deelt zichzelf mee: ‘Ik zal hem beschutten, omdat hij mijn naam kent. Ik zal haar mijn heil doen zien’. We mogen erop vertrouwen dat dit nu voor Corry werkelijkheid is geworden.
Tot slot lazen we een gedicht dat Corry zelf weleens aan mensen gaf om hen te bemoedigen:
Je kunt huilen omdat ze weg is
of je kunt glimlachen omdat ze heeft geleefd.
Je hart kan leeg zijn omdat je haar niet meer kunt zien
of het kan vol zijn door de liefde die ze deelde.
Je kunt huilen en leeg zijn
of je kunt doen wat zij gewild zou hebben:
glimlachen, liefhebben en doorgaan.
Laten we verder gaan, in de geest die Corry nagelaten heeft: glimlachen, liefhebben en doorgaan.
Lia Davidse en Otto Scholten
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Cornelia Kerkhoven – Verhoeven
Op 17 november 2012 is mw Cornelia Kerkhoven – Verhoeven overleden in de leeftijd van 90 jaar. De laatste negen jaren woonde ze in verpleeghuis ‘Hogewey’ in Weesp. Lange tijd heeft ze in ’s-Graveland aan de J.H. Burgerlaan gewoond.
Cor Kerkhoven was geboren in Dussen, in Noord Brabant. In de oorlog was het daar soms zeer angstig, granaatscherven jaagden gewoon door het huis heen. Een van haar zussen werd getroffen en gedood. Dit heeft haar diep getekend.
Samen met haar man Bertus kreeg ze vijf kinderen. Cor ging op in de zorg voor haar gezin. Ze was een goede en lieve moeder. Ze vroeg niet zoveel aandacht voor zichzelf, er was immers altijd wel wat te doen! Ze heeft ontzettend genoten toen ze kleinkinderen kreeg en de verantwoordelijkheid wat anders lag: spelen, voorlezen, fantaseren, ze vond het heerlijk. Lange tijd heeft mw Kerkhoven voor haar zieke man gezorgd. Het was een moeilijke tijd. Hij werd slechts 56 jaar.
Cor en haar man waren trouwe kerkgangers. Wekelijks waren ze van de partij. Haar man was organist. Vóór de dienst vroeg hij wat de mensen wilden horen. Na afloop van de dienst speelde hij dat. Iedereen zong mee. Mw Kerkhoven was ook lid van de vrouwencontactgroep. Ze genoot van het samenzijn en van de uitjes. Ze was een heel fijn mens. Op een gegeven moment kon ze niet meer alleen thuis zijn. Ze verhuisde naar Oudergaarde. Maar ook daar lukte het niet. Vanwege de ziekte Alzheimer werd ze opgenomen in verpleeghuis ‘Hogewey’ in Weesp. Ze heeft het er goed gehad. Ook daar was ze die lieve en vriendelijke vrouw en ook daar ging ze trouw naar de kerkdiensten en zong ze graag en prachtig mee.
Op 22 november namen we afscheid van haar. In de dienst, geleid door ds de Vos uit Weesp, vertelden de kinderen van hun herinneringen aan hun moeder en dankten wij God voor haar leven.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Wouter Brand Kraaij
Op 27 juni 2012 overleed Wouter Brand Kraaij in de leeftijd van 56 jaar. Wouter woonde samen met zijn vrouw Liesbeth aan de Franse Kampweg 1. Als vrachtwagenchauffeur had hij veel van Europa gezien. Het was z’n grote passie om te kunnen reizen, je lading af te leveren, nieuwe lading op te halen. Het gaf een gevoel van vrijheid en verantwoordelijkheid, terwijl je alles in eigen hand hebt. Na ruim 25 jaar kwam hij te werken bij Connexxion. Tot verrassing van zijn naaste omgeving, en misschien ook wel van zichzelf, vond hij dat werk heerlijk om te doen. Hij legde veel geduld en zorgzaamheid aan de dag om lichamelijk en geestelijk gehandicapte cliënten te vervoeren. Hij kreeg er ontzettend veel voldoening voor terug, zo veel zelfs, dat hij niets anders meer wilde.
Bovenal heeft zijn huwelijk met Liesbeth heel veel voor hem betekend. Ze hadden het goed samen, voelden zich bij elkaar thuis. Er kwamen veel moeilijkheden op hun pad, maar dat maakte de band alleen maar sterker …
Het leven was goed, totdat bleek dat Wouter ernstig ziek was. Niet lang daarna kwam het bericht dat er niets meer aan te doen was. Omdat Liesbeth en Wouter verlangden naar de zegen van God, hebben ze contact met de kerk gezocht. Tegelijkertijd waren er vele vragen: waarom? Vanuit een vermoeden dat God bij ons mensen betrokken wil zijn, hebben we gesprekken gevoerd. Tot Wouter op 27 juni overleed. De uitvaartdienst was op 3 juli. In het vertrouwen dat de Eeuwige ons ziet en kent en ons ondanks alles zeer bemint, hebben we afscheid genomen. ‘God’ valt niet binnen onze logica, maar wij vallen binnen de logica van God. Aan zijn goedheid hebben we Wouter toevertrouwd. Moge de Eeuwige zijn vrouw Liesbeth en zijn kinderen Sebastiaan en Nicoline troosten en kracht geven.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Wilhelmus Gerardus Kuijper
Op 12 mei 2012 overleed Wilhelmus Gerardus Kuijper in de leeftijd van 83 jaar. Hij woonde aan de C. Vreedenburghgaarde 12.
Wim Kuijper groeide op in Utrecht. Hij was enig kind. Veel heeft hij zelf moeten uitzoeken in zijn leven. Hij leefde niet makkelijk. Gelukkig waren er ook mooie ervaringen, zoals de vriendschap van een jongetje in de straat, die een heel leven duurde. En zijn huwelijk met Inge. Het was zijn tweede huwelijk. Met Inge was hij ontzettend blij. Hun samenzijn heeft hij altijd ervaren als een grote zegen.
Dhr. Kuijper werkte o.a. als arbeidsspecialist bij Philips. Later heeft hij de zaak van zijn vader voortgezet.
Ondanks dat hij zijn leven vaak als moeizaam ervoer, heeft hij van vele dingen genoten. Als jongeman deed hij veel aan boksen, hij werd zelfs bijna kampioen. Hij kon zich uitleven in de schietsport. Hij hield van Duitse volksmuziek en was helemaal thuis in de moderne techniek van computer, video, DVD en televisie. En natuurlijk was hij heel blij met zijn klein- en achterkleinkinderen.
In de samenkomst rond zijn afscheid op crematorium Westerveld in Driehuis lazen we Jesaja 43, 1-3a. We hoorden over God die voor ons in staat en ons door moeilijke tijden heen trekt. Aan Gods genade mogen we Wim Kuijper toevertrouwen. Kracht en troost wensen we toe aan zijn vrouw en aan allen die hem zo zeer zullen missen.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Huibertha Marinus-Westbroek
Op 18 april 2012 overleed Huibertha Marinus – Westbroek.
Mw. Marinus woonde bijna heel haar leven in Ankeveen. De laatste jaren echter verbleef ze op de Meerzorg van Oudergaard en verhuisde ze met deze groep mee naar Veenstaete. Ze is 81 jaar geworden.
Zorgzaamheid en klaar staan voor een ander, dat typeerde Bep Marinus. Van huis uit had ze geleerd om aan te pakken. Ze was de oudste in het gezin van drie meisjes. Haar moeder werd weduwe toen ze zelf 24 jaar was. Het was voor haar vanzelfsprekend om voor haar te gaan zorgen, ook al was ze toen zelf pas getrouwd en moeder geworden. Bep zorgde graag en leefde mee met haar man en kinderen en haar familie. Ze zag wat je nodig had. Eerst een ander en dan zichzelf. Zo had ze het geleerd en in deze wereld van gezin, familie, dorp en kerk voelde ze zich thuis. Hier kwam ze tot haar recht. Het huis was netjes, ze kon lekker koken, maakte mooie dingen op de naaimachine. Ze vond het altijd fijn als de kinderen en later ook de kleinkinderen op bezoek kwamen. Ze hield van structuur en regelmaat. Op deze manier heeft ze veel betekend, door mee te leven en er te zijn voor haar naasten.
Bep Marinus was in een gelovig gezin opgegroeid. Vertrouwen op God en zijn genade was voor haar de basis. God was voor haar een hulp in nood, iemand die je om steun kunt vragen. Heel veel dingen kunnen wij niet begrijpen, ‘maar,’ zei ze weles, ‘die moet je aanvaarden’.
In de kerkdienst voorafgaande aan de begrafenis lazen we Psalm 23 over de overvloed van God die er voor ons is: ‘de Heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets’. Ook al worden wij dit geheimenis vaak niet gewaar, het is de kracht die ons draagt en voedt. Moge dit vertrouwen alle kinderen en kleinkinderen en allen die Bep Marinus missen, troosten en kracht geven om verder te gaan.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Betsy Schouten - Schmidt
Op 14 maart 2012 overleed mevrouw Schouten. Ze werd 93 jaar. De laatste jaren woonde zij in de Stichtse Hof in Laren, voorheen op de Pellecomhof in Kortenhoef. Ze was een lieve, warme vrouw. Ze was geboren in Amsterdam en kwam uit een groot gezin. Ze vertelde daar met plezier over. De gezelligheid en de levendigheid maakten haar gelukkig. Ook later nog dacht ze met heimwee terug aan de fijne tijd in Amsterdam. Betsy Schmidt hield er van om mensen om zich heen te hebben, vooral haar familie. Ze trouwde met Arie Schouten. Het werd een huwelijk dat ruim 50 jaar mocht duren. Ze hadden het goed samen, vulden elkaar aan, waren dol op elkaar. Het huwelijk bleef echter kinderloos. Dat deed haar veel verdriet. Mevrouw Schouten heeft ontzettend veel betekend voor het gezin van haar oudste zus. Haar zuster stierf onverwachts in het kraambed. Als een moeder heeft ze voor het gezin gezorgd, de kleintjes opgevangen en bijgesprongen zo vaak als het maar kon. Ze hield van kinderen en vond het heerlijk met ze op te trekken. Altijd is het zo gebleven dat ze genoot van neefjes en nichtjes als die kwamen spelen of logeren.
Mevrouw Schouten heeft veel vrijwilligerswerk gedaan, vooral in het zorgen. Zorgen voor geestelijke gehandicapte kinderen, meevaren op de Henri Dunant. Ze deed dat vol overgave.
Haar geloof betekende veel voor haar. Ze vond er troost. Als het leven te zwaar voor haar was, de wereld te wreed en ze wakker lag en zich zorgen maakte.
In de dankdienst voor haar leven lazen we Psalm 139 over de Eeuwige die ons nabij is en ons door en door kent. Het is Gods intieme nabijheid die ons troost en bemoedigt en tegelijkertijd tot leven wekt. Ieder mens is een geheimenis. Gods liefde en beschutting gaf Betsy Schouten troost en kracht om haar weg te gaan, in haar en door haar hebben wij ook iets van Gods liefde en beschutting mogen ervaren.
Met warmte en genegenheid hebben we afscheid van haar genomen. We bidden alle neven en nichten, die zoveel aan haar te danken hebben, vrede toe.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Antonina Maria Geertruid Hamilton of Silvertonhill – Philippi
Op 6 maart 2012 is mevrouw Hamilton overleden in de leeftijd van 87 jaar. Ze woonde sinds kort in Kortenhoef. Speciaal voor het nieuwe Veenstaete was ze vanuit Naarden hierheen verhuisd. Ze had een bewogen leven achter de rug. Geboren in Duitsland, opgegroeid in Indië, aldaar het Jappenkamp meegemaakt, na die tijd naar Nederland gekomen en hier getrouwd. Mevrouw Hamilton was een intellectuele vrouw. Ze had de capaciteiten om de wetenschap in te gaan, maar het leven liep anders. Ze kreeg een gezin en destijds was het niet aan de orde om daarnaast een studie op te pakken. Ook later liep het leven vaak anders dan ze had gewild. Maar ze had een groot aanpassingsvermogen, ze raakte niet verbitterd en probeerde steeds het positieve op te zoeken. Ze maakte graag contact met mensen en wist snel de juiste snaar te raken.
Samen met haar man was ze betrokken bij een oecumenische bijbelgesprekskring in Naarden/Bussum. Daar hebben ze veel aan gehad. Ze vond het belangrijk om open te staan voor elkaar en om zelfstandig te denken. Over haar eigen leven had ze eens geschreven: ‘Er wordt gesproken van Geloof, Hoop en Liefde. Dat de meeste van deze de Liefde is. Maar daar ben ik het niet mee eens. Voor mij is de Hoop het voertuig van het leven. Zonder Hoop was ik nergens geweest! En door de Hoop kon ik geloven in en vertrouwen op de Liefde van de Godheid.’
Tijdens de uitvaartplechtigheid in Den Haag hebben we hier over nagedacht. Ook hebben we Psalm 23 gelezen, over God die ons door dit leven heen leidt en ons uiteindelijk thuis doet komen in zijn geheimenis. ‘Ik kom terug in het huis van de Heer’.
Moge er vrede zijn voor allen die mevrouw Hamilton missen, in het bijzonder voor haar beide zoons, schoondochters en kleinkinderen en ook voor meneer Kuypers met wie ze de laatste jaren een mooie tijd heeft doorgebracht.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Sjoukje Grotendorst-Fokkema
Op maandag 5 december 2011 overleed Sjoukje Grotendorst-Fokkema in de leeftijd van 86 jaar.
Sjoukje Fokkema kwam oorspronkelijk uit Friesland. Ze groeide op in Buitenpost. In de oorlog had ze daar tijdens een jeugddienst in de kerk Henk Grotendorst ontmoet. Hij was een jongen uit ’s-Graveland, die ondergedoken was nadat hij van de trein naar Duitsland was gesprongen. Ze kregen verkering. Na de oorlog trouwden ze en gingen ze wonen op het Noordereinde in ’s-Graveland. Dat was een grote overgang, maar Sjoukje paste zich gemakkelijk aan. Toch heeft ze het vaak niet makkelijk gehad. Henk bleek een hersentumor te hebben. Na een spannende operatie moest hij opnieuw alles leren. Met veel handelingen moest hij geholpen worden. Zodoende kwam er veel op Sjoukje neer. Daarbij kwam dat ze niet zoveel aan haar hoofd kon verdragen. Een paar keer moest ze opgenomen worden in een rusthuis.
Sjoukje en Henk kregen vijf kinderen. Ruim 50 jaar waren ze getrouwd. De laatste jaren samen woonden ze met veel plezier op de Anton Smeerdijkgaarde. Toen Henk in 2002 overleed, had hij gezorgd dat zijn vrouw in het verpleeghuis ‘de Zonnehoeve’ in Loosdrecht kon wonen. Haar geest ging achteruit. Sjoukje heeft daar een goede tijd gehad. Ze voelde zich geborgen en had plezier in de activiteiten. Ze was rustig, tevreden, lief.
Voor Sjoukje nam het geloof een belangrijke plaats in in haar leven. Ze heeft haar kinderen erin groot gebracht. Ze hield ook van zingen en muziek maken. In de kerkdienst hebben we nagedacht over de tekst van haar belijdenis: ‘Houd vast wat gij hebt, opdat niemand uw kroon neme’, Openbaring 3:11. In ons leven worden wij beproefd. Door Pasen weten wij echter dat God ons de overwinning schenkt.
Wij bidden om troost en kracht voor de kinderen en kleinkinderen en voor allen die Sjoukje Grotendorst missen.
ds Lia Davidse.
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Johanna Brechtje Hogervorst-Stokman
Op 19 mei 2011 overleed Johanna Brechtje Hogervorst-Stokman in de leeftijd van 91 jaar. Zo’n 9 jaar geleden was mw. Hogervorst uit Amersfoort verhuisd naar huize Brughelen in 's-Graveland om dichter bij haar familie te kunnen zijn. Daarvóór woonde ze lange tijd in Emmen. Ze had haar man in Amsterdam leren kennen. Samen kregen ze twee kinderen, een zoon en een dochter.
Annie Hogervorst was een lieve, rustige, betrokken vrouw met een positieve kijk op het leven. Ze genoot van mensen om zich heen. Ze vond het fijn de verhalen van anderen te horen, waar je mee bezig was, wat er zich zoals afspeelt in onze wereld. Ze had altijd eenvoudig geleefd en kon er nog steeds van genieten haar bezoek een kopje koffie of thee in te schenken, of om een wasje te doen. Zo was ze bij velen geliefd. In haar lange leven had ze geleerd om niet te oordelen en toch haar eigen mening te zeggen. Ze kende tegenslagen, maar ging daar niet geheel in op. Haar man was ruim 30 jaar geleden overleden. Dat was moeilijk, maar ze liet zich er niet zo over uit. Ze nam het leven zoals het kwam. Dat wilde echter niet zeggen dat ze het overal mee eens was.
Het geloof had mw. Hogervorst niet van huis uit meegekregen. Uit interesse ging ze met een vriendinnetje mee. Zo raakte ze betrokken bij de verhalen en verdiepte ze zich erin. In deze kring ontmoette ze haar man. Samen maakten ze de veranderingen mee na de Tweede Wereldoorlog, ook in de kerk. Ze zag daar de positieve kanten van, zoals het mondiger worden. Dat is goed, vond ze, want dan leer je te denken. Ook twijfels kwamen naar boven: zou God wel bestaan? als je kijkt naar al die oorlogen, het vreselijke wat wij mensen elkaar aandoen. Toch bleef het vertrouwen dat ze niet alleen was, dat God ons leven draagt.
“Ik zal jullie niet als wezen achterlaten’, belooft Jezus aan zijn discipelen. De Eeuwige wil ons zegenen met zijn Geest. Iedere mens mag op haar en zijn eigen wijze daaraan gestalte geven en zo iets van God laten zien. Bidden wij dat de kinderen, klein- en achterkleinkinderen getroost mogen zijn nu hun moeder en groot- en overgrootmoeder is heengegaan. Het lichaam van mw. Hogervorst is in Emmen begraven bij dat van haar man.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Gré Kuiper - Boon
Op 31 maart 2011 is Gré Kuiper – Boon overleden. Ze woonde aan de Claes Heynensoenlaan 1. Van jongs af aan heeft Gré veel gezorgd. Ze was de oudste in het gezin en zorgde al vroeg voor haar zieke moeder en voor haar jongere zusjes en broertje. Dit heeft haar leven sterk bepaald. Het was voor haar vanzelfsprekend dat ze er was voor anderen. Ook heeft het haar sterk gemaakt om in moeilijke tijden niet bij de pakken neer te zitten, maar juist aan de slag te gaan. Gré trouwde met Roel en samen kregen ze vier kinderen. Roel werkte bij de KLM, daardoor waren er prachtige jaren in Indonesië. Gré heeft daar bijzonder van genoten. Weer in Nederland pakte Gré de draad weer op. Ze was er voor het gezin en de familie en in de kerk maakte ze deel uit van de diaconie. Ze hielp mensen die praktische hulp of bemoediging nodig hadden. Toen Roel later door ziekte zijn werk vervroegd moest neerleggen, heeft Gré zich helemaal voor hem ingezet. Het was een zware periode nadat hij was overleden.
Haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen hebben altijd veel voor Gré betekend. Ze was dankbaar dat ze zo dichtbij wonen en dankbaar voor het goede contact. Ze genoot ervan dat ze haar kleinkinderen tussen de middag uit school kon ophalen en ze zag opgroeien.
Gré leefde vanuit haar geloof, ze voelde zich geborgen bij God. Vaker had ze ervaren dat ze kracht ontving om de dingen te doen die gedaan moesten worden. Ook als het moeilijker was, zocht ze bewust naar de lichtpuntjes. Vaak zei ze: ‘dit was weer een dag met een gouden randje’.
In de kerkdienst hebben we Psalm 139 gelezen en Romeinen 14, 7-8: ‘Niemand leeft voor zichzelf. Of wij nu leven of sterven, we zijn altijd van de Heer.’
Moge er troost en kracht zijn voor allen die Gré zullen missen, in het bijzonder voor Dirk, Kees, Iteke en Ruud en hun gezinnen.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Jan van Voorst
Op 30 maart 2011 overleed Jan van Voorst in de leeftijd van 85 jaar. Tot voor kort woonde hij op Julianaweg 7. Als kind groeide hij op in een arm gezin aan de Kortenhoefsedijk. Al op zijn 14e moest hij meehelpen om brood op de plank te krijgen. Hij was een doorzetter. Hij begon als krullenjongen bij van Meurs aan de Franse Kamp en hij eindigde in het zelfde bedrijf als hoofd van de productie. Regelmatig moest hij naar het buitenland om anderen te adviseren. Hij had nooit de mogelijkheden gehad om verder te studeren, maar waar hij mee bezig was, daar gooide hij zich helemaal in. Dat gold ook voor z’n hobby’s: kanaries kweken voor de zang en later duiven kweken om ermee te gaan vliegen. Het werd een sterke eigenschap van hem: Jan van Voorst had niet kunnen doen wat hij leuk vond, maar hij had geleerd om leuk te vinden wat hij deed. Steeds zag hij kansen en wist hij de gelegenheid te pakken. Zo kwam hij steeds verder.
Jan van Voorst is heel gelukkig geweest met zijn gezin. Hij was getrouwd met Joukje Land, ook van de Kortenhoefsedijk. Ze kregen drie kinderen en vijf kleinkinderen. Hij was er trots mee en genoot ervan. De laatste jaren kwamen er steeds meer beperkingen. Het was moeilijk toen Jouk overleed. Toch kon hij genieten van de kleine dingen: iemand die op bezoek kwam, de vogels, de bloemen in de tuin.
Het lichaam van Jan van Voorst hebben we op de Kortenhoefsedijk begraven. In de kerkdienst hebben we o.a. gelezen over de duif die met een olijftakje terugkeert naar de ark. Teken van hoop en van een nieuw begin. Zó is God onder ons aanwezig: als de kracht die ons steeds opnieuw doet beginnen.
Moge dit vertrouwen zijn kinderen en kleinkinderen blijven begeleiden en allen die hem zullen missen.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Jacoba Holdinga – Vlaanderen
Op zondagmorgen 13 februari 2011 is Jacoba Holdinga – Vlaanderen overleden in de leeftijd van 87 jaar. Mevrouw Holdinga woonde de laatste maanden in zorgcentrum ‘de Kuijer’ in Nederhorst den Berg, daarvoor heeft ze vele jaren op de van Heumenhof gewoond.
Het leven van Coba Holdinga heeft in het teken van zorgen gestaan. Als meisje zorgde ze voor haar jongste broertje. Later zorgde ze voor haar eigen gezin. 30 jaar lang heeft ze voor haar man gezorgd, die ernstig gehandicapt en beperkt was door reuma. ‘Draagt elkanders lasten’ was de trouwtekst voor hun huwelijk. Die tekst heeft ze zeker in vervulling gebracht. Het was voor haar vanzelfsprekend om de lasten die de ziekte van haar man met zich meebracht, te dragen. Ze zag het als haar taak in het leven. Ze was ook blij dat ze het heeft kúnnen doen.
Na zijn overlijden kwam er tijd voor haarzelf. Ze heeft veel kunnen genieten van de dingen die toen voor haar mogelijk werden, zowel in de familiekring als ook b.v. op de vrouwencontactgroep van onze kerk. Ze was een lieve, vrolijke vrouw, die graag onder de mensen was. Ook als moeder was Coba Holdinga een positief, goed mens, die eigenlijk nooit chagrijnig was. Ze was trots op haar kinderen en kleinkinderen, ze genoot van hoe ze zich ontwikkelden.
Het geloof nam een belangrijke plaats in in Coba’s leven. Het beeld van de adelaar was haar zeer lief. Zoals een adelaar voor zijn jongen zorgt en hen opvangt als ze dreigen te vallen, zó zorgt God voor ons. Daarom lazen we uit Exodus 19, 1-5 in de dienst voorafgaande aan de begrafenis. In het vertrouwen dat God haar zal dragen mochten we Coba Holdinga uit handen geven. Moge dit vertrouwen allen troosten die haar zullen missen, in het bijzonder haar kinderen en kleinkinderen en haar zus en broer.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Martin van den Bovenkamp
Op 12 december 2010 jongstleden overleed Martin van den Bovenkamp. Bijna zijn hele leven heeft hij aan de Loodijk gewoond. Hij is 80 jaar geworden. Martin was een echte polder-man. Hij hield van varen, vissen en tuinieren, wist veel van de natuur en kon daar intens van genieten. Achtenzestig jaren was hij samen met Greetje. Dolgelukkig was hij met de vier kinderen die ze kregen en de klein- en achterkleinkinderen. Zelf opgegroeid zonder vader was dit de grootste rijkdom die hij had ontvangen.
Martin groeide op in een tijd van armoede. Al vroeg moest hij de kost verdienen. Hij werd fietsenmaker. Heel zijn leven heeft hij de liefde voor dit vak behouden. Ook toen hij allang met pensioen was, had hij er plezier in en vond hij het fijn iets voor een ander te kunnen doen. Door de fietsen had hij met veel mensen contact.
Dankbaar keek hij terug op zijn leven. Hij vond dat hij het goed had getroffen. Het geloof was hem vroeger op strenge wijze geleerd, maar ondanks dat was er een fundament gelegd waarop hij heel zijn leven heeft voortgebouwd. Voor hem stond vast dat wij niet de baas zijn over ons leven. We hebben het ontvangen. Dat maakte hem dankbaar en het gaf hem een gevoel van verantwoordelijkheid.
In de kerkdienst voor de begrafenis hebben we psalm 115 gelezen. Uiteindelijk leven we van Gods goedheid. De Eeuwige zal ons dragen, ook als er moeilijkheden zijn. Moge dit vertrouwen allen die Martin van den Bovenkamp zullen missen, begeleiden. In het bijzonder bidden we dit zijn vrouw Greet en de kinderen, klein- en achterkleinkinderen toe.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Henk Gringhuis
Op 10 mei 2010 overleed Henk Gringhuis in de leeftijd van 84 jaar. Al geruime tijd kon hij niet meer thuis wonen aan de H. van Schadijcklaan. De laatste maanden werd hij verzorgd in ‘De Kuijer’ in Nederhorst den Berg.
Henk was in Amsterdam geboren en getogen. In de oorlog dook hij onder. Direct na de oorlog vervulde hij zijn militaire dienstplicht in Nederlands Indië. Hij zat op de afdeling voorlichting in Bandoeng. Naar omstandigheden had hij het er goed. Deze periode heeft veel indruk gemaakt. Zijn leven lang is hij met een groep vrienden uit deze tijd, de Wapenbroeders, regelmatig samengekomen. Jaarlijks was hij aanwezig op 4 mei bij de dodenherdenking in Amsterdam.
In Nederland werkte Henk als omroeper en journalist. Eerst voor de politiek: hij hielp mee in de promotie van de ARP. Later werkte hij voor het Centraal Weekblad. Hij maakte vele synodevergaderingen van de kerk mee. Dit was helemaal zijn wereld. Hier ging Henk helemaal in op. In onze eigen kerk verzorgde Henk het preekrooster.
In zijn vrije tijd luisterde Henk graag naar klassieke muziek. Eens had hij met zijn vrouw Miep de Matthäus-Passion gezongen. Vaak waren ze te vinden in het Concertgebouw.
Na zijn pensionering besloot Henk de Vierdaagse van Nijmegen te gaan lopen. Negen keer heeft hij de tocht helemaal uitgelopen.
Henk was moeilijk te doorgronden, ook voor de mensen in zijn naaste omgeving. Hij ging zijn eigen weg.
In de dienst van Woord en Gebed voorafgaande aan de begrafenis stonden we stil bij de schepping van de mens uit Genesis 2. God heeft ons van zijn adem ingeblazen, ieder moment van ons leven vergezelt Hij ons. Met Pinksteren wordt dit opnieuw bevestigd: God zelf bewerkt in ons zijn liefde. In dit vertrouwen hebben we afscheid genomen. We denken aan Miep, aan Karin, Pauline, Sandra, hun partners en alle kleinkinderen. Moge zij getroost worden met kracht en liefde.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Wim Benschop
Op 19 maart j.l. 2010 overleed Willem Benschop. Wim woonde samen met zijn vrouw Willy aan de Kortenhoefsedijk 68. Hij was 75 jaar.
Wim hield van het leven. Hij kon genieten van de natuur, van het prachtige plekje daar aan de dijk. Hij hield van klussen. Eens had hij een boot gekocht, casco, zodat hij hem zelf helemaal op kon knappen. Jarenlang heeft hij daar ontzettend veel plezier aan beleefd. Wim genoot vooral van de omgang met mensen. Hij was heel blij met z’n eigen gezin, was dol op z’n kleinkinderen. Hij ging graag naar de watersportvereniging, de kerk, het mannenkoor, z’n biljartclub. Hij was intens bij anderen betrokken. Wim zat vaak vol met plannetjes en droeg graag z’n steentje bij. Zijn gevoel voor humor en zijn positieve karakter zorgden er voor dat hij snel contact had. Een sterke eigenschap was dat hij zich kwetsbaar durfde op te stellen. Hij durfde zijn gevoel te laten zien. Ook al kreeg hij daarbij weles het lid op z’n neus.
Wim had tegenslagen in zijn leven ervaren. Het meest ingrijpend voor Willy en hem was de dood van hun derde kindje, Joanna. Vooral het feit dat daar niet over gesproken werd, heeft veel pijn gedaan. De laatste jaren waren er veel lichamelijke problemen. Zijn vertrouwen werd op de proef gesteld. Toch raakte Wim niet verbitterd. Hij probeerde het positieve te blijven zien. Hij schreef een gedicht over de beukenboom aan de Leeuwenlaan. Na de winter komt de sapstroom weer op gang. Het was voor hem een teken van God om nooit de moed op te geven.
In het vertrouwen dat Wim geborgen is bij zijn Schepper, hebben we hem uit handen gegeven.
Laten we bidden voor hen die met een lege plek verder moeten, in het bijzonder voor Willy, voor de kinderen en kleinkinderen.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Tiny van Elsas
Op 19 maart 2010 is Trijntje van Elsas – Wienke overleden. Tiny woonde Egidius Blocklaan 47.
Tiny was een lieve vrouw, belangstellend en bewogen met anderen. Ze was een nuchtere en zelfstandige vrouw. Ze trad niet zo op de voorgrond, was bescheiden in haar verhalen. Je kon merken dat ze genoot van mensen en van het samen zijn. Ze begon te stralen als ze je zag.
Tiny’s leven was bepaald niet over rozen gegaan. Haar zoon Bert was op jonge leeftijd overleden door een auto-ongeluk. Haar man Victor was 15 jaar geleden plotseling gestorven. Toch straalde ze iets van rust uit, iets van tevredenheid. Het leven is zoals het is. Ze voelde zich rijk gezegend met haar kinderen en kleinkinderen. Ze genoot van hun belevenissen. Ze was blij met haar familie en vrienden. Meerdere malen had ze haar familie in Canada kunnen bezoeken. Tiny kon terugzien op een goed huwelijk. Zij en Victor waren dol op elkaar. Toen ze merkte dat haar krachten steeds meer af begonnen te nemen, zeker na deze lange en strenge winter, was het goed geweest. Ze had een mooi leven gehad.
In de kerkdienst voorafgaand aan haar begrafenis hebben we stilgestaan bij Gods liefde die ons draagt en voedt, ook in moeilijke tijden. We hebben liederen gezongen die Tiny zelf graag zong. Aan het einde van de dienst klonk de prachtige muziek van Edgar Elgar. Samen met haar man en kinderen was ze veel in het Concertgebouw geweest. Nu klonk de muziek als een verwelkoming uit de hemel.
We zijn dankbaar dat Tiny van Elsas in ons midden was. We bidden om troost en kracht voor haar kinderen en kleinkinderen en voor allen die haar missen.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
Wij gedenken Willem Frederik Ernst Schipper
Op 23 februari 2010 overleed Willem Frederik Ernst Schipper. Wim Schipper woonde aan de Bernard van Beeklaan 133. Hij werd 58 jaar.
Wim was een Ankevener. Lange tijd woonde hij op de Herenweg. Hij ging naar een school voor bijzonder lager onderwijs in Hilversum. Daarna werkte hij in Nederhorst den Berg en op de sociale werkplaats. Wim kon verrassend uit de hoek komen. Thuis had hij een hele verzameling Donald Ducks, cassettebandjes en videobanden. Hij kon daar helemaal in opgaan. Hij hield niet van zoveel mensen om zich heen. Als er familie op bezoek kwam, ging hij gauw naar boven en trok zich terug op zijn kamer. Altijd heeft hij een zekere angst voor mensen gehouden. ‘Beter niets gezegd, dan iets verkeerds gezegd’, dacht hij.
Toch was hij vaak gelukkig in z’n eigen wereldje. Met zijn muziek, de televisie, z’n boeken o.a. over Ankeveen, een sigaretje en een biertje.
Wim was geen kerkganger. Als kind had hij het naar zijn zin gehad bij ds. Jansma, in het kleine kerkje in Ankeveen. Hij kwam er bijna iedere week. Later verdween de kerkgang. Voor Wim stond echter buiten kijf dat God er is. ‘De wereld moet toch ergens vandaan komen!’ zei hij. Wim was ernstig ziek. Het gaf hem rust te weten dat God er is wanneer hij zou overlijden.
In de dienst voorafgaande aan de begrafenis hebben we een gedeelte uit de gelijkenis van de verloren zoon gelezen. Over de vader die op de uitkijk staat en met open armen zijn zoon begroet. Zó staat God voor ons klaar. Bij God zijn wij thuis. Dat is de diepste veiligheid die geen mens ontnomen kan worden. Wim Schipper is thuis. In dat vertrouwen hebben we van Wim afscheid genomen. Het is fijn dat we dat konden doen met zijn familie, buren, bekenden en degenen die bij Wim betrokken waren en voor hem zorgden.
ds Lia Davidse
Uit kerkblad KSSK
|
28-04-2024
om
10.00 uur